Από πολύ μικρή ήμουν φαν των ρομαντικών κομεντί και ως εκ τούτου η Μεγκ Ράιαν ήταν πάντα στην καρδιά μου. Μέσα από τις ταινίες της πίστεψα ότι “Ναι, God damn it!” υπάρχει ο αληθινός, ένας και μοναδικός έρωτας. Αυτό το Πλατωνικό καρμικό μισό μου (http://dikaiopolis.pblogs.gr/2008/09/apospasma-apo-to-symposio-toy-platwna.html ) με περίμενε κάπου εκεί έξω, να συναντηθούμε και να γίνουμε http://www.youtube.com/watch?v=Vp4jPZZ68gg !
Αναζητώντας την αδελφή ψυχή μου, μάλλον συνάντησα περισσότερες αδελφές (και πραγματικά δεν το λέω αρνητικά, ίσα-ίσα που με περιτριγυρίζουν άντρες που τους μιλάω και με παρακολουθούν με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επειδή θέλουν να με πηδήξουν) παρά το άτομο εκείνο που αποτελεί αυτό το χαμένο το μέρος του εαυτού μου, το οποίο (δραματικά…) με αφήνει να σέρνω μάταια το τομάρι μου στον νομό Αττικής και περιχώρων (με κάποια break στας Ευρώπας και μερικές τζούρες Ασίας, γιατί που ξέρω εγώ, κοντράτο μου έκανε το άλλο μου μισό ότι θα με περιμένει Ακαδημίας και Βουκουρεστίου και όχι στην Καμπότζη;).
Ποια happy end και άρες μάρες; Μας έδειξαν ποτέ τι έκανε η Σάλυ στον Χάρυ όταν αυτός κατούραγε το καπάκι της τουαλέτας καθώς και το υπόλοιπο μπάνιο; Ακούσαμε ποτέ τα καντήλια που του κατέβαζε τότε η πρώτη; ΌΧΙ! Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει happy end. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν διατηρεί επαφές με πρώην σχέσεις γιατί ποιος σκατά είναι ο λόγος να το κάνει ο οποιοσδήποτε αυτό, πραγματικά δηλαδή; Δόξα το Θεό ο κοινωνικός μου κύκλος από φιλίες είναι πλήρης εδώ και πολλά χρόνια, και όταν κάτι τελειώνει- ποτέ δεν τελειώνει όμορφα, αλλιώς δεν θα τελείωνε in the first place!
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να ερωτευτεί και μια και δυο και τρεις και τέλος πάντων περί ορέξεως και αναλόγως το άτομο: ΝΑΙ ΞΑΝΑΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Φανταστείτε την απογοήτευση μου όταν το συνειδητοποίησα; Γκρεμίστηκαν άσπρα άλογα, ξανθοί γαλανομάτηδες άγγελοι τύπου Μπαρμπαρέλα, καταράστηκα τον αλήτη τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ κλπ, κλπ.
Τώρα ξέρω, είμαι προετοιμασμένη… Μου λείπει όμως πάρα πολύ αυτή η περίοδος του ανόθευτου ρομαντισμού, της άγνοιας κινδύνου, τότε που μόνο η υπόνοια του έρωτα σε μια καινούργια γνωριμία έκανε την καρδιά να χτυπάει τόσο δυνατά που την άκουγε ένα ολόκληρο τετράγωνο-η τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου