Η Αθήνα των Περασμάτων...

Με την Αθήνα ξεκίνησε η γνωριμία μου το 1994-1995 γύρω στα ..... (;;;) μου χρόνια περίπου. Έφηβη, με όρεξη να γνωρίσω τον πυρήνα του νομού που ζω, εκ Πειραιώς ορμόμενη, ξεκίνησα να σουλατσάρω στους δρόμους της, κουρασμένη από την ντεζαβουζίαση του λιμανιώτικου λοκαλιτέ.

Ξεκίνησα «φλώρικα», τουριστικά το φλερτ μου μαζί της: Κολωνάκι, Θησείο, Πλάκα, Μοναστηράκι κλπ. Θυμάμαι τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια στο Κολωνάκι, τότε που’χε υποχρεώσει ο Αβραμόπουλος τις καφετέριες να οριοθετήσουν με σπρέι το χώρο των τραπεζοκαθισμάτων τους, γιατί κόντευε να γίνει η Τσακάλωφ δρόμος μετ’ εμποδίων για τους πεζούς. Θυμάμαι την ρημαδοπλατεία Συντάγματος μετά από χρόνια «κλεισμένη» στα metroαναχώματα, να αποκαλύπτεται υπέρλαμπρη, με δάπεδο καλυμμένο με μάρμαρα recycled-ταφόπλακες (σκάνδαλο τότες γίνηκε - φαινόταν λέει το όνομα κάποιου σχωρεμένου, οποίο σοκ!).

Ένα ταξί και με 400 δραχμές και ήμουν στο κέντρο του κόσμου (μου) τότε. Επανάσταση δήθεν με φρέντο στο Da Capo, που είναι σελφ σέρβις και ΔΕΝ σερβίρει φραπέ, διασκεδάζοντας με τους νέους πελάτες που περίμεναν να τους πάρει κάποιος παραγγελία εις μάτην ή που «μάζευαν» από 10 άτομα όλα τα είδη φραπέ μόνο και μόνο για να απογοητευτούν-ντραπούν οικτρά μπροστά από τον μπαρίστα που τους ενημέρωνε με ύφος «δεν σερβίρουμε φραπέ»… 

Ελλάδα του Σημίτη, χρήμα παντού, ΚΛΙΚ mentalite, μπλουζάκια με logos Αρμανι-Χαρμάνι, γκομενάκια φρεσκογυαλισμένα, σεξοαπανάσταση σε μια Ελλάδα που γίνεται πιο επικοινωνιακή σεξουαλικά και μιντιακά αλλά και στη διασκέδαση της.  «Άτομο» στην Ερμού με Νίκο Μουρατίδη στα decks, με σουρεάλ ντεκόρ σαν παρασκήνιο θεατρικού του Νταλί, «ψαγμένες» φάτσες, ξύλινα ανθρωπάκια αντί για εισιτήριο εισόδου… Buzios σε παρακμή στη Μέδουσα στην Πλάκα, η Μηλιώνη με το Jacksons βάζει τις βάσεις για αυτό που είναι σήμερα, ένας συνωστισμένος καφεδοπεζόδρομος...

Περίπου στο 1997 φοιτητεύω, αρχίζω να ακούω τις σειρήνες του Ψυρρή να με φωνάζουν και έτσι ξεκινά ένας 5ετης έρωτας μαζί του. Ανύπαρκτοι δρόμοι, πεζοδρόμια, σκοτεινά δρομάκια και ταυτόχρονα καινούργια μικρά μαγαζιά να ξεφυτρώνουν, και μέχρις ότου να κάνεις στροφή 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό σου όλα φαίνονταν αλλιώς. Η φοιτητική μου βουλιμία να βλέπω, να μαθαίνω διαρκώς καινούργια πράγματα,να γνωρίζω καινούργια άτομα, απόκρυφες, σκοτεινές γωνιές με μουσικές που διαφέρουν από τη μαζική σχολή της παραλιακής- ήταν ακατάπαυστη. «Bee» ιερό -σχεδόν κρυφό- κυριολεκτικά προσκύνημα πίσω από τα έργα της στάσης Μετρό Μοναστηρακίου, σεξι Bossa Nostra με live μπάντα συνδυασμένη με dj, από την άλλη ρεμπετοταβερνία με κουζίνα παπατζοελληνική καπηλιο-fast food, πλατεία πυροσβεστικής με το ιστορικό Guru που το έφαγαν τα παράνομα μπουρδέλα και η σκόπιμη άφεση της περιοχής στην παρακμή από κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζεύτηκε εκεί να παρανομήσει, πράγματα που όλοι τα βλέπαμε εκτός από την πολιτεία (ναι, έβαλα τελεία) . Τα γνωστά ελληνικά.

Αρχές 2000. Φλώριασε στου Ψυρρή, μαζεύτηκαν μέχρι και οι "λαϊκιές" με μίνια και πλατίνα μαλλί καουκα, time to go. Επόμενη στάση Γκάζι, η περιοχή που οφείλει την κοσμικότητα της στον ομοφυλόφυλο κόσμο των Αθηνών. Μεταξύ μας πάντα ο γκέι κόσμος είχε ένστικτο για καινούργια location. Γκέι μπαρ που παίζει κοματάρες με video dj-λικια και διασημότητες να ξεσαλώνουν, μεταμοντέρνες ταβέρνες mykonian chic αισθητικής, κόσμος άλλος, διαφορετικής ράτσας από αυτόν του Ψυρρή, θέλει να φαίνεται εναλλακτικός, mainstream snob, κοσμικά απροσάρμοστος, νεοχίπστερς θα τους έλεγες, ψάχνει το μέρος που θα ηρεμήσει από τον απόηχο του μεταψύρριου ρεμπετικου ντελίριου. Ανύπαρκτη και εδώ η αστική υποδομή, εμπλουτισμένη όμως η εικόνα με ζωντανές φωτογραφίες γειτονιάς: τα παιδιά των Πομάκων να παίζουν στη γειτονιά, μπουγάδες στα μπαλκονάκια, αυλές, γιαγιάδες το καλοκαίρι στην εξώπορτα να κουτσομπολεύουν, ταράτσες με μπαρ ξεφυτρώνουν που υπενθυμίζουν ότι η Ακρόπολη είναι μόλις μια ανάσα μακριά. Σε όλο αυτό το σκηνικό με τα διάσπαρτα μαγαζιά, οι δρόμοι χωρίς φώτα, τελείως έρημοι αργά το βράδυ, τόσο που να σε φοβίζουν αλλά και να σε εξιτάρουν την ίδια στιγμή, αφήνοντας σου μια εθιστική γεύση ότι κάθε φορά τελείωνε μία μίνι περιπέτεια που δεν κοίταζες την ώρα να ξαναρχίσει.

Όπως όλα τα όμορφα, έρχεται κάποια στιγμή το τέλος. Η ποιοτική διασκέδαση αισθητικής δίνει τη θέση στην εμπορικοποίηση της στο νεανικό κοινό, με βορειοπροάστια και μη πικραμένα έφηβα να καταλαμβάνουν κυριολεκτικά την πλατεία, την ίδια στιγμή που η κάθε ηλιθιότητα μηδενικής αισθητικής κοτσάρει μια ταμπέλα «καφέ» και η πλατεία μεταμορφώνεται ένα φλύαρο καρουσέλ κιτσαρίας. Πάει και αυτό.

Αγία Ειρήνη, Πετράλωνα… η ανάσταση ξεχασμένων περιοχών συνεχίζεται και μαζί μ’ αυτήν και τα περάσματα μας από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, που πάντα μας εκπλήσσει. Όσο όμως και να μαζικοποιείται η διασκέδαση σε κάθε νέο hot spot στην Αθήνα, σίγουρα θα παραμείνει πιο βρώμικη, με μια πιο σκοτεινή χροιά από αυτή των Βορείων, Νοτίων και οποιοδήποτε Προαστίων.  Το καλοκαίρι πάντα θα αποτελεί καταφύγιο για τους "δραπέτες" της παραλιακής υποκουλτούρας των κλαμπ και μπουζουκομάγαζων με τα  τραπέζια σαρδελοκούτια που είναι να απορείς για πιο λόγο θα πήγαινε εκεί κάποιος αυτοβούλως μόνο και μόνο για να του φερθούν υποτιμητικά μέχρι και οι μις πιπί στην τουαλέτα! 

Η κρίση φτιασίδωσε μεμονωμένα την πόλη, καθώς η πολιτεία φαίνεται να εχει "χωρίσει" οριστικά μαζί της και έμεινε η καημένη μόνη να μεγαλώνει ένα σορό "μπάσταρδακια", που άλλα την λατρεύουν οιδιποδειακά και άλλα την κακοποιούν γιατί την άφησε ο άντρας της και της πήραν τον αέρα. Κλεφτά πρώτα φιλιά στου Φιλοπάππου, τελευταία πανσέληνος του καλοκαιριού στην Ακρόπολη, ζευγάρια ματιών να αγναντεύουν τα φώτα της από το λόφο του Λυκαβηττού με εκκωφαντικά καρδιοχτύπια που σιγούν τη βοή της πόλης, περίπατοι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Ανδριανού για ξελαμπικάρισμα, κλασική μουσική στην «ζουγκλοειδη»- για τα αστικά δεδομένα- όαση του εθνικού κήπου, jazz στο Ηρώδειο, ραντεβού στο σταθμό του Μοναστηρακίου και χαζολόγημα με καφε που γίνεται ποτό (όσο περνάει η ώρα..) στην Πλατεία Αβησσυνίας με συντροφιά τα παλιατζίδικα. Τα καλύτερα σημεία της Αθήνας δεν θα αλλάξουν ποτέ. Τα περάσματα της όμως ναι…

Ο «θάνατος» του Τσιλιclubbing

Ανήκω στη γενιά που ξεκίνησε να βγαίνει και να διασκεδάζει στη δεκαετία του ’90, του Buzios, Atomo, Amfitheatro, Kingsize, Prime, Privilege και πολλών άλλων mega κλαμπ όπου μας έπιαναν τον κώλο και το ευχαριστιόμασταν. Αμέτρητα μπουκάλια βότκας, σφηνάκια καμικάζι, τεκίλα και σέικερ καρπούζι σε reserve τραπέζια και χαιρετούρες με πορτιέρηδες και γκαρσόνια αποτελούσαν την επιτομή των αρετών για να ξεχωρίσει κάποιος κοινωνικά (στον ανύπαρκτο ηλικιακά εγκέφαλο μας) και όχι μόνο.

Η μαζικοποίηση της διασκέδασης στα μεγάλα κλαμπ ήταν σαρωτική: το σχεδόν  copy paste μουσικό πρόγραμμα με μικρές παραλλαγές, η τύπου μινιμαλ μυκονιάτικη-κατάλευκη διακόσμηση σε ΟΛΑ τα μαγαζιά, το ντύσιμο στην τρίχα, οι κορμάρες τέλειες γκόμενες που φορούσαν(και φοράνε ακόμα) κάτι μάξι σουτιέν για φορέματα (ένεκα βίζιτας), τα χλωρίνη κλινέξ δόντια, τα τροπικά-solarium κορμιά της πλειοψηφίας των αυτοαποκαλούμενων «κλάμπερ», η αναγωγή των «επιχειρηματιών» σε κοσμικές μορφές-πρότυπα lifestyle και η επιβολή του «στημένου» ως υπόδειγμα  τρόπου συμπεριφοράς και κοινωνικής αποδοχής ήταν γεγονός. 

Μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια, τα χλιδάτα μαγαζιά μαζικοποίησαν την ψυχαγωγία του κοινού που απευθύνονταν αλλά και το ίδιο το κοινό. Αυτή η νοοτροπία συνεχίζει φθίνουσα- ευτυχώς- στις μέρες μας για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί πλέον έσφιξαν οι κώλοι κυρίως λόγω αφραγκίας. Είναι θλιβερό το ότι ο κυριότερος λόγος για να εξαλειφτεί αυτός ο επιφανειακός, ρηχός, εξοργιστικά ανούσιος τρόπος διασκέδασης έμελε να είναι η έλλειψη χρημάτων γιατί φανερώνει την μεγάλη έλλειψη παιδείας που έχουμε ως λαός. Ευελπιστώ ότι τα προσκυνήματα της Μυκόνου κα της Αράχοβας θα σταματήσουν την επόμενη δεκαετία και όχι γιατί θέλω να πληγεί ο τοπικός τουρισμός, αλλά γιατί πρέπει να μάθουμε να μην  «φερόμεθα και να αγόμεθα» (βεβαίως-βεβαίως) σύμφωνα με τα θέλω και τα πρέπει άλλων. Ελπίζω αυτή η γαμημένη κρίση να φέρει στον εγκέφαλο όλων μας την «κρίση» που χάσαμε τα τελευταία 20 χρόνια. Να μάθουμε να κάνουμε επιτέλους πράγματα που μας γεμίζουν και πραγματικά τα θέλουμε, που μας χαρίζουν ικανοποίηση με διάρκεια και όχι Nescafe ευτυχία (instant) που μετά μας αφήνει μετέωρους να ψάχνουμε μάταια τον επόμενο «νες» που θα μας γεμίσει. 

Πρέπει απλά να το χωνέψουμε: είμαστε για τα μπάζα! Μας πήδηξαν γιατί σκύψαμε, παρόλο που ξέραμε την συμβουλή για το σαπούνι και το χειρότερο είναι ότι για πολύ καιρό το απολαμβάναμε κιόλας. Οι μαλακίες όμως τελειώνουν τώρα. Δεν θα περιμένει κανείς ξανά στην ουρά τον κάθε μαλάκα πορτιέρη να τον βάλει μέσα, δεν θα πληρώνει κανείς παρκαδόρο για να του πάει το αμάξι σε ένα χωράφι που απέχει 1 χλμ από το κλαμπ, δεν θα αραδιάζονται στη σειρά τα Cayenne στις εισόδους των μαγαζιών για μόστρα γιατί πολύ απλά δεν θα χουμε μαντίλι να κλάψουμε.

Οι παρέες αρχίζουν σιγά-σιγά να μιλάνε, να συναντιούνται πραγματικά, να μοιράζονται όνειρα, εμπειρίες, αγωνίες, σκέψεις. Η επικοινωνία αρχίζει να βιώνει τη δική της μίνι ανάσταση ,αναδυόμενη στραπατσαρισμένη μέσα από τη Χάβρα της λαϊκής αποχαύνωσης.  Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα τα γλεντήσαμε με το παραπάνω στη χώρα μας. Δείτε ενδεικτικά αν σας θυμίζουν κάτι:

1.      Οκνηρία= η φυγοπονία, η τεμπελιά

2.      Αλαζονεία= το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο

3.      Λαιμαργία= κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα

4.      Λαγνεία= κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες

5.      Απληστία= πλεονεξία, αυτός που θέλει όλο και περισσότερα.

6.      Οργή= θυμός, μνησικακία

7.      Ζηλοφθονία= Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων.

Δεν τα αναφέρω από θρησκοληψία (δεν είναι του τύπου μου κιόλας), απλά όταν όλα αυτά όταν αναφέρθηκαν προ αμνημονεύτων- από αλλοθρήσκους προς ημάς (:-Ρ)- ήταν για να βάλουν κάποια όρια σε μία κοινωνία που η μάζα της δεν ήταν και ότι πιο πολιτισμένο… Παρόλα αυτά το «παν μέτρον άριστον» δυστυχώς αυτοκτόνησε στη γενέτειρα του. Ωστόσο «η ηθική έξ'έθνους περιγίνεται*», που στην περίπτωση μας μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως παίζοντας με τις λέξεις…

Ευελπιστώ ότι σαν άτομα θα αρχίσουμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας και σαν τέτοια άτομα σίγουρα θα αρχίσουμε να σεβόμαστε και αλλήλους. Και ίσως κάποια στιγμή να δούμε ότι για ότι μας συμβαίνει δεν μας φταίνε όλοι οι άλλοι, αλλά πολύ πιθανόν ο ίδιος μας ο εαυτός, τον οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν αγαπήσαμε, γιατί τον φτιάξαμε και τον προσαρμόσαμε στις επιθυμίες άλλων.

Και μια και το έριξα στα αρχαία γνωμικά ας κλείσω και με ένα:

Πασών κολάσεων βαρύτατη εν αμαθεία και αμαρτία καταβιώναι.

Μτφ: Η χειροτέρα κόλασις εξ όλων είναι το να ζεις μέσα εις την αμάθεια και την αμαρτία. (στο πρώτο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη-στο δεύτερο μερικώς και υπό ειδικές προϋποθέσεις;-) )

*Η ηθική έχει τις ρίζες της στις συνήθειες.-Αριστοτέλης

Υ.Γ.1:  Ξεστραβωθείτε γιατί χανόμαστε!

Υ.Γ.2: Τα παραπάνω ισχύουν ακριβώς και για τους οχετούς ψυχαγωγίας ονόματι μπουζούκια. Χίλιες φορές στο 23^ο χλμ. Αθηνών - Λαμίας παρά τις μεγάλες «πίστες» με τα  τραπέζια σαρδελοκούτια που προσβάλουν την ανθρώπινη ύπαρξη προσφέροντας υπηρεσίες σταύλου. Ούστ!

Το φαινόμενο "Τούρκικα σήριαλ" στην Ελλάδα-Cok Güzel!

Η καημένη η Ναζλί που κακόπεσε
και πήρε τον πάμπλουτο Νίκο τον οποίο
ο παραδοσιακός παππούς παραλίγο
να περιτομήσει με το στανιό (άουτς!) για
να δώσει την ευχή του στο γάμο

 Η αρχή έγινε πριν 6 χρόνια. Καλοκαίρι 2005 και μεσούσης μιας βαρετής τηλεοπτικής σεζόν, ξεκίνησε να παίζει η σειρά «Τα σύνορα της αγάπης». Εκεί ο ζάπλουτος Έλληνας Νίκος και η Τουρκάλα, κόρη μπακλαβατζή, Ναζλί, ερωτεύονται σφόδρα ενώ οι οικογένειες τους, τους φέρνουν διαρκώς εμπόδια. Βεβαίως πιο αρνητική σε αυτόν τον έρωτα ήταν η οικογένεια της Ναζλί, γιατί η καημένη κακόπεσε από τον μπακλαβά στα κότερα και τις επιχειρήσεις… Τότε λοιπόν πολλοί παραξενεύτηκαν στο άκουσμα της τουρκικής γλώσσας, παρόλα αυτά η αγάπη ΠΑΝΤΑ νικά και έτσι το φιλοθεάμον κοινό αγάπησε το Νίκο, τη Ναζλί και την καραπιπερίμ γλώσσα τους που ορισμένες λεξούλες όλο και κάτι μας θύμιζαν...τυχαίο;

 

Δεξιά ο Ονούρ. Το σύμπαν απορεί
ακόμα γιατί αρέσει αυτός ο ζουμπάς...

Πέντε χρόνια μετά, κανείς δεν φανταζόταν την επέλαση των τουρκικών σειρών στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Ο Εζέλ, η Μενεξέ, ο Κενάν, ο Χαλίλ και η Λάμια (μα τι όνομα για μια καλοκάγαθη πρωταγωνίστρια;) κατατρόπωσαν Παπακαλιατιάδα και σία. Ο μεγάλος «σαματάς» έγινε με το «1000 και μία Νύχτες», όπου ο «σεβντάς» ενός μεγαλοεργολάβου, του Ονούρ (επίσης κοντού, ημικάραφλου και με εξόρυγχα μάτια,) και της Σεχραζάτ, μίας νεότατης, χήρας μεν αλλά βραβευμένης αρχιτεκτόνισσας δε και με καρδιά «μπαξέ», θα γινόταν the talk of the town ή καλύτερα ολόκληρου του έθνους! Η Σεχραζάτ στο σήριαλ αναγκάζεται να πουλήσει το κορμί της «μπιρ παρά» για μια νύχτα στο αφεντικό της τον Ονούρ (400.000 τουρκικές λίρες, κάπου 170.000 ευρώ, pas mal!) για να σώσει τον καρκινοπαθή μικρό γιο της. Χιλιάδες οι μεσόκοπες κοτσονάτες και μη, ελληνίδες που έπαιρναν homework κάθε φορά που ο Ονούρ είχε “σεκλέτια”…

Ο αρρενωπός Εζέλ έφαγε
για πρωινό  τους μετρο-ασέξουαλ
έλληνες αποτριχωμένους πρωταγωνιστές

            Κάτι η οικονομική κρίση... κάτι οι κακές επενδύσεις σε αρκετά ανούσια σενάρια και σειρές τραγικές copy –paste ξένων σήριαλ (*απορεί ακόμα το πανελλήνιο ΠΟΙΟΣ ενέκρινε τα σκερτσάκια-μετέπειτα σφηνάκια που σύμφωνα με πληροφορίες κάθε φορά που προβάλλονται, σπάνε οθόνες και τηλεκοντρόλ από τηλεθεατές σε παροξυσμό)... κάτι που τα τούρκικα σήριαλ είναι υπερπαραγωγές, δεν ήθελε πολύ να γίνει το «κακό». Οι πάλαι ποτέ «ορκισμένοι εχθροί» του έθνους, πλέον το ψυχαγωγούν με χλιδάτες ιστορίες γόνων καλών οικογενειών και φτωχών πλην τίμιων κοριτσιών παίρνοντας άφεση αμαρτιών, έστω και για ένα δίωρο, για τα δεινά των Ελλήνων.

            Πάντως στις τουρκικές παραγωγές η πολυτέλεια ξεχειλίζει. Τα γυρίσματα είναι εξωτερικά όλα σχεδόν, σε βίλες και σούπερ τοπία, προβάλοντας τα τουρκικά αξιοθέατα full. Ο φτωχότερος έχει mercedes slk και ο πλουσιότερος 30 κότερα, ένα για κάθε μέρα του μήνα. Επίσης οι καλλονοί επιχειρηματίες-πρωταγωνιστές αφιερώνουν περί τα 5 λεπτά από ολόκληρη τη σεζόν για συμφωνίες και μίνιμουμ 300.000 ώρες στο να κυνηγάνε γκόμενες ή να κλαψομουνιάζουν που τους αδίκησε ο θεός έρωτας. Αναμφίβολα δεν υπάρχει ελληνίδα που να μην έχει σκεφτεί να αυτομολήσει στην Τουρκία, σαν δούλα στην έπαυλη του οποιουδήποτε γηγενή Γιάγκου Τζαναμπέτογλου, αντί να κάθεται εδώ και να της ζαλίζει το αιδοίο ο κοιλαράς, μπουχέσας, που δεν αλλάζει ούτε μια λάμπα, βλαχομπαρόκ, ελληναράς σύζυγος της.

            Επίσης στα τούρκικα σήριαλ ο θεσμός της οικογένειας είναι ιερός. Μπορεί το κέρατο, οι ίντριγκες και τα πισωμαχαιρώματα να πέφτουν σύννεφο αλλά το στεφάνι και τα παιδιά προτεραιότητα! Δεν είναι μετά να απορείς που στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, που όλοι χρωστάνε μέχρι και στους Αριανούς, και που ο νεοσυντηρητισμός γνωρίζει δόξες μέσα στο γενικότερο χάος, τα τούρκικα σίριαλ, με αυτές τις γνώριμες αξίες για την Ελλάδα, έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό (μόνο που το σκέφτομαι ότι αυτό πραγματικά γίνεται με πιάνει σύγκρυο Χριστέ μου...).

            Η τηλεοπτική σεζόν φέτος τελείωσε για τα ιδιωτικά κανάλια άρον-άρον στα μέσα Ιούνη, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σάλιο και άρχισαν οι γνωστές επαναλήψεις, ακόμα και των τουρκικών σήριαλ! Το σουξέ είναι τόσο μεγάλο που τα περιοδικά τηλεοπτικού προγράμματος δίνουν cd για τούρκικα άνευ διδασκάλου!

          

           Σήκωσαν «μπαϊράκι» τα τούρκικα σήριαλ, που έκαναν «γιουρούσι» στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο καθώς αποδείχτηκαν πραγματικό «κελεπούρι» ένεκα κρίσης... Τέρμα οι εποχές που τα κανάλια ξόδευαν «κουτουρού». Ο «κουμπαράς» στέγνωσε! Οι φήμες για τις ελληνικές παραγωγές παραμένουν δυσοίωνες και τον Σεπτέμβρη προβλέπεται καινούργιος «νταμπλάς» για τους έλληνες δημιουργούς και ηθοποιούς ενώ τα νέα στον ΑΝΤ1 προβλέπεται να τα λέει η Φατμέ Χαμπέρογλου και τον καιρό στην ΕΤ3 ο Ντελάλ Μελτεμ. Ταμάμ;

Summertime...

(Blast from the past)

So hush little baby...

Summertime and the living is easy



Lido, Italy, 1948



Fish are jumping and the cotton is high
Your daddy's rich and your mama's good-looking

Positano, Italy, 1949

Hush, little baby don't you cry
don't cry, don't cry, don't cry

Vouligmeni, Greece, 1948

no no no no
don't cry, don't cry

Nice, France, 1950

One of these mornings you're gonna rise up singing
you spread your wings and take to the sky

Venice, Italy, 1951

But until that morning there is nothing can harm you
With your daddy and mommy standing by
They are stnading by, I know, don't cry

Piraeus (Votsalakia), Greece, 1950-1960

Summertime, summertime, summertime
and the living is, living is easy
Fish are, I know the fish are jumping
and cotton is so high



Cote d' azur, France, 1955

You'r daddy is so, so rich and your mama good-

Hydra, 1960, Greece*
she had to be good-looking



Beaulieu, France, 1960



so hush, little baby, don't you cry

Myconos, Greece, 1960

don't you cry, no no, don't cry

Cannes, France, 1962

no need to cry, don't cry, don't cry
summertime, summertime....

Summer moves on...enjoy it while it lasts...x

* Leonard Cohen on the Greek island of Hydra in 1960
**Source:http://www.deltiokairou.gr/Lifestyle/thelw-na-gyrisw-stis-palies-paralies.1313108.html

Έπιπλο πρώτης και τελευταίας κατοικίας!

Πάνω που σας είχα πει ότι το επάγγελμα κοράκι-νεκροθάφτης είναι το πιο προσοδοφόρο σε προηγούμενη μου ανάρτηση (και μάλιστα μετά από προσωπική επιτόπια έρευνα κλικάρετε ΕΔΩ), η πραγματικότητα έρχεται να με επιβεβαιώσει… Ο οίκος τελετών «Αδάμ» παρουσιάζει μία παγκόσμια καινοτομία-πατέντα παρουσιάζοντας το έπιπλο πρώτης και «τελευταίας» κατοικίας… Δεν θα χρειαστεί να πάρετε ΠΟΤΕ άλλο κρεβάτι από την εφηβεία έως τα βαθιά γεράματα…

Στο πρώτο στάδιο το «έπιπλο» ξεκινάει ως καναπές. Καθόμαστε όμορφα και ωραία, λειτουργεί και ως μπαούλο, αποθηκεύει ότι θες (τύφλα να χει το ΙΚΕΑ) ιδανικό για εργένηδες και φοιτητές (μπορεί να κρύψει και τον καθηγητή που σε κόβει εδώ και 10 εξεταστικές…)!

Φέρνεις γκόμενα/ο στο σπίτι? Κανένα πρόβλημα! Γίνεται διπλό κρεβάτι και «ξαπλώνεις μια χαρά». Μετά εάν βαρέθηκες το σεξ ή παντρεύτηκες και το σεξ πήρε πούλο, ή έγινες ραμολιμέντο τότε αφαιρείς τα μαξιλάρια, βγάζεις στο σεντόνι όμορφα (στο πακέτο συμπεριλαμβάνεται σεντόνι-σεμέν 100% σατεν) βγάζεις και τα μπράτσα και είσαι έτοιμος για φευγιό. Καταπολεμήσε την οικονομική κρίση και ρίξε χλέπα στη μουρη των γραφείων κηδειών, πρώτον γιατί είσαι έτοιμος πακέτο και δεύτερον γιατί οι δικοί σου πληρώνουν μόνο το delivery. Απολαύστε το βίντεο και να ξέρετε ότι βγαίνει και σε μπεζουλί χρώμα εάν το μαύρο σας θλίβει.

Υ.Γ. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε ο ΘΕΟΣ-«Αδάμ» είναι Θεσσαλονικιός και βιρτουόζος του ΚΑΡΑΟΚΕ!

Μας κατέστρεψαν οι βρώμες οι σουφραζέτες! (This one is for the boys)

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που πιστεύω στην ανεξαρτησία είτε αυτή είναι οικονομική, επαγγελματική, σεξουαλική, μπλα, μπλα, μπλα, μπούρου και λοιπά. Σιχαίνομαι τις γυναίκες κατίνες, κυράτσες που σκοπό της ζωής τους έχουν να είναι με κάποιον, γιατί δεν μπορούν solo, τις κλαψομούνες, όλες τέλος πάντων εκείνες, που δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνες τους, σε οποιονδήποτε τομέα τις ζωής τους, από πεποίθηση και όχι γιατί το προσπάθησαν.

Τα γλυκά αγόρια που θα διαβάσουν το κείμενο είμαι σίγουρη ότι θα πουν «α, να άλλη μια φεμ(ου)ινίστρια», να μας τα ζαλίσει με γυναικείες παπαριές και κουραφέξαλα. Ε, λοιπόν όχι! Σε αυτό το άρθρο-ο Θεός να το κάνει- θα αποδείξω ότι κόποι, τα αιματοκύλισματα και οι αγώνες αιώνων από τις συντρόφισσες ομόφυλες μου τελικά, τώρα, όχι μόνο δεν δικαιώνονται αλλά… συνεχίζουν να παίρνουν πολύ απλά τον πούλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Επειδή η μαύρη μοίρα εκτός από γυναίκα με γέννησε και ελληνίδα θα προσπαθήσω να εξηγήσω (σε όσους δεν το βιώνουν στο πετσί τους προφανώς) τι σημαίνει επί της ουσίας αυτός ο θανατηφόρος συνδυασμός.

1. Από μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού ανδρικού πληθυσμού by default θεωρείσαι περιορισμένων δυνατοτήτων, σχεδόν καθυστερημένη,  μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Συγκεκριμένα αυτά που θεωρείσαι από την κατασκευή σου ότι (πρέπει να) ξέρεις είναι: ότι έχει σχέση με τα οικιακά και το νοικοκυριό (ζούμε σε χώρα που είχε μάθημα την οικιακή οικονομία…), που είναι το κομμωτήριο, ενημέρωση τύπου cosmopolitan και στην περίπτωση που γνωρίζεις τι είναι το off side μπορεί να ξεσηκωθούν κύματα ενθουσιασμού. Εμ, βέβαια ένα τόσο δύσκολο πράγμα που καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι ουρακοτάγκοι στα γήπεδα και ο Τάκης Τσουκαλάς θέλει πολύ μυαλό για να το καταλάβεις, πώς να μην ενθουσιαστούν;
2. Στον εργασιακό στίβο το να είσαι γυναίκα σημαίνει ότι θα είσαι κακοπληρωμένη και υφισταμένη για μία ζωή. Επίσης εάν θες να ανελιχθείς στη δουλειά σου, δεν θα γίνεις μάνα ποτέ ή θα γίνεις με εξωσωματική στα 50 σου, γιατί τότε θα χεις ένα μισθό και θέση της προκοπής και επίσης δεν θα κινδυνεύεις να χάσεις τη δουλειά σου λόγω εγκυμοσύνης.
3. Επίσης πολλοί άνδρες αντιμετωπίζουν την έμμηνο ρύση πολύ επιφανειακά. Τείνουν να την θεωρούν απλά ένα ακόμα γυναικείο καπρίτσιο, μηνιαίο, το οποίο όμως το έχει η πηγή του σεξ για αυτούς, οπότε για να πηδάνε κάνουν απλά υπομονή. Ε, λοιπόν δεν είναι τόσο απλό. Η γαμό-περίοδος σε πρήζει, σε πονάει, σου αλλάζει τη διάθεση, σε κάνει υπερευαίσθητη, ευέξαπτη, σου ανεβάζει πυρετό, σου δημιουργεί κομμάρες, σου κόβει τα πόδια και εν ολίγης σου γαμεί το κέρατο. Και όλα αυτά γιατί; Για να διαιωνιστεί το είδος; Χεστήκαμε κιόλας. Μας ρωτάει εμάς κανείς, εάν έχουμε όρεξη να κλαίμε με το παραμικρό, ενώ παράλληλα είμαστε τούμπανο από το πρήξιμο;
4. Παράλληλα το να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα σημαίνει ότι δεν πρέπει να λες αυτό που σκέφτεσαι και να επιβραβεύεις χαζομάρες για να είσαι αρεστή. Αυτές που κάνουν το λάθος να εκφράζουν γνώμη και έχουν άποψη είναι απλά καταδικασμένες να υποφέρουν σε όλους του τομείς της ζωής τους μέχρι να μεταλλαχτούν σε «φυσιολογικές*».

Ιστορικά οι σουφραζέτες έκαιγαν τα σουτιέν τους για να έχουμε εμείς οι γουρούνες σήμερα: 

α) δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι για γυναίκες
β) δικαίωμα στην εργασία
γ) δικαίωμα στο δικό τους όνομα (και όχι υποχρεωτικά του συζύγου)
δ) ισοτιμία στην οικογενειακή εξουσία
ε) ελεύθερη επιλογή συζύγου

Από όλα αυτά, πολλά χρόνια μετά, και κάνοντας έναν γρήγορο υπολογισμό μόνο την «α» επιλογή έχουμε κατοχυρώσει και από αυτήν μόνο το πρώτο μισό (οι γυναίκες πολιτικοί δεν είναι και πολλές στη Βουλή ούτε στις θέσεις εξουσίας αν δεν απατώμαι…). Θεωρώ λοιπόν ότι τα γλυκά ελληνόπουλα αδίκως κατηγορούν συχνά πυκνά της ελληνοπούλες και θα πρέπει να αναλογιστούν ότι έστω και εάν τους τα πρήζουν ολίγον τι πολύ, είναι γιατί απλά καθημερινά παλεύουν για να αποδείξουν πράγματα τα οποία οι πρώτοι απολαμβάνουν από γεννησιμιού τους.

Με αυτά και με αυτά  πάνω στη σύγχυση μου σκέφτηκα να κάψω το σουτιέν μου από το H&M για να αντιδράσω… αλλά λέω ίσως του χρόνου, γιατί δεν έχω λεφτά να πάρω άλλο. Καλοπληρωμένη γαρ…

*Φυσιολογική γυναίκα: αυτή που αποκρίνεται σχεδόν σε όλες ερωτήσεις προερχόμενες από άρρενες καταφατικά, έχει οργασμό πάντα και λατρεύει να πηγαίνει στο γήπεδο και να την φορτώνουν κέρατα.

Έγκλειστη Παιδεία

Πολλές φορές το σχολείο μοιάζει φυλακή για τους μαθητές. Για τους έγκλειστους μαθητές των φυλακών νέων όμως το σχολείο σημαίνει ελευθερία.

Φυλακές ανηλίκων δεν υπάρχουν πια, με αυτή την ονομασία τουλάχιστον. Την θέση τους έχουν πάρει τα «ειδικά καταστήματα κράτησης νέων» και αυτό γιατί οι ηλικίες των νέων-παιδιών που κρατούνται ξεκινάει από τα 15 και φτάνει μέχρι και τα 25 έτη.

Η Ελλάδα διαθέτει 3 Ειδικά Καταστήματα Κράτησης Νέων: Το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου και το Αγροτικό Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων Κασσαβέτειας στον Αλμυρό Βόλου. Τα ανήλικα κορίτσια κρατούνται στο Τμήμα Ανήλικων Νεανίδων στο κατάστημα κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών.

Συνολικά αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κρατούνται 575 ανήλικοι ηλικίας από 15 έως 25 ετών. κρατούνται 575 ανήλικοι ηλικίας κυρίως από 15 έως 21 ετών. 35  από αυτούς είναι ηλικίας από 21 έως 25 χρόνων.

Αριθμητικά τα… πρωτεία έχει το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα όπου κρατούνται συνολικά 365 νέοι, περίπου  90 είναι Έλληνες, ακολουθεί το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου με περίπου 149 ανήλικους στο οποίο κρατούνται αποκλειστικά αλλοδαποί, το Αγροτικό Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων Κασσαβετείας με 34 ανηλίκους-μόνο 9 έλληνες και τέλος στο κατάστημα κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών κρατούνται 19 ανήλικες, 3 εκ των οποίων είναι ελληνίδες.

Ποιοι είναι οι ανήλικοι όμως που περνούν το κατώφλι των φυλακών; Περιορισμός σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων επιβάλλεται μόνο σε ανηλίκους που έχουν συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας, εφόσον η πράξη τους, αν την τελούσε ενήλικος, θα ήταν κακούργημα και εμπεριέχει στοιχεία βίας, στρέφεται κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας ή τελείται κατ' επάγγελμα ή κατ' εξακολούθηση όπως ληστεία, ανθρωποκτονία, επικίνδυνη σωματική βλάβη, εμπόριο ναρκωτικών και γενικότερα κακουργηματικές πράξεις που γίνονται επανειλημμένως ή και για βιοποριστικούς λόγους.

Οι νεαροί κρατούμενοι επιτρέπεται να παραμείνουν στα ειδικά καταστήματα κράτησης νέων και μετά τη συμπλήρωση του 21ου έτους της ηλικίας τους, για λόγους όπως η ολοκλήρωση των σπουδών τους ή κάποιου προγράμματος επαγγελματικής κατάρτισης που ήδη παρακολουθούν.

Στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου από το 2001 λειτουργεί γυμνάσιο (ως παράρτημα του 6^ου Γυμνασίου Βόλου) το οποίο παρακολουθούν 30  ανήλικοι και από φέτος λειτουργεί δημοτικό σχολείο το οποίο παρακολουθούν 50 άτομα.

Στο Αγροτικό Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων Κασσαβετείας λειτουργεί μονοθέσιο δημοτικό σχολείο από το 1984 και σήμερα φοιτούν σε αυτό 12 ανήλικοι εκ των οποίων 8 έλληνες.

Στις εγκαταστάσεις των φυλακών γυναικών Ελαιώνα λειτουργεί εδώ και 3 χρόνια σχολειό δεύτερης ευκαιρίας, γυμνάσιο και λύκειο, το οποίο παρακολουθούν περίπου 6 ανήλικες στις τάξεις του γυμνασίου. Υπάρχει και ένα τμήμα διδασκαλίας για απόκτηση απολυτήριου δημοτικού.

Όλοι οι κρατούμενοι μαθητές έχουν το επιπλέον κίνητρο ότι η μία ημέρα παρακολούθησης μετράει σαν δύο ποινής. Η παρακολούθηση είναι προαιρετική.

Σχολείο Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα

Αίθουσα του Γυμνάσιου-Λυκείου Φυλακών Αυλώνα

Ο Αυλώνας απέχει σαράντα πέντε χιλιόμετρα από την Αθήνα μέσω της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας. Η έξοδος βρίσκεται στον κόμβο της Μαλακάσας προς Ωρωπό. Είναι μια περιοχή πολύ δύσκολη ιδιαίτερα τον χειμώνα που εύκολα κλείνει από τα χιόνια, ενώ το καλοκαίρι η ζέστη είναι ανυπόφορη. Ένα χιλιόμετρο πριν το χωρίο του Αυλώνα βρίσκονται οι ομώνυμες φυλακές ανηλίκων. Το παλαιό κτίριο της φυλακής αυτής λειτουργούσε ως στρατιωτικό κατάστημα κράτησης με τη ονομασία Στρατιωτική Φυλακή Αυλώνα μέχρι και τα μέσα τις δεκαετίας του ’90. Το 1998 το πρώην Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων Κορυδαλλού (ΣΚΑ) μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις των στρατιωτικών φυλακών και μετατράπηκε σε Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΙΚΚΝΑ).

Εδώ κρατούνται σήμερα 365 νέοι, ηλικίας 15-έως 25 ετών, και περίπου 90 είναι Έλληνες και οι υπόλοιποι αλλοδαποί. Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού υπάρχει και εδώ όπου η χωρητικότητα του κτιρίου που κανονικά δεν θα έπρεπε να ξεπερνά τους 300.

Η επιδίωξη της διεύθυνσης και του σωφρονιστικού προσωπικού είναι να γίνεται κάποιος διαχωρισμός των κρατούμενων νέων ανάλογα το αδίκημα, την ηλικία, την εθνικότητα.

Οι ανήλικοι κρατούμενοι έχουν και το δικαίωμα λήψης αδειών από τι στιγμή που δεν εκκρεμεί καταδικαστική απόφαση και έχουν εκτίσει το 1/5 τις ποινής τους, ενώ συνυπολογίζονται και άλλοι παράγοντες όπως η ύπαρξη κηδεμόνα ή οικείου προσώπου που θα τους φιλοξενήσει, η συμπεριφορά και φυσικά το αδίκημα που έχουν διαπράξει.

Graffiti σε τοίχο των φυλακών Αυλώνα

Στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα λειτουργεί σχολείο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Το Δημοτικό Σχολείο είναι από τα πιο παλιά των φυλακών ανηλίκων πανελλαδικά καθώς η λειτουργία του ξεκινά από τη δεκαετία του ’70, η οποία συνεχίστηκε και μετά την μεταφορά του Σωφρονιστικό Καταστήματος Ανηλίκων Κορυδαλλού στον Αυλώνα. Το Δημοτικό σχολείο είναι τριθέσιο, έχει 3 δασκάλους και 72 εγγεγραμμένους μαθητές, ενώ καθημερινά παρακολουθούν κατά μέσο όρο 60 μαθητές.

Το Γυμνάσιο των φυλακών Αυλώνα ξεκίνησε την λειτουργία του 2000- το πρώτο σε σωφρονιστικό κατάστημα- και το Λύκειο το 2003. Στο Γυμνάσιο υπάρχουν 212 και στο Λύκειο 27 εγγεγραμμένοι μαθητές. Κατά μέσο όρο παρακολουθούν τα μαθήματα 140 με 150 άτομα καθημερινά. Η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι προαιρετική και επιπλέον κίνητρο αποτελεί το γεγονός ότι η μία ημέρα παρακολούθησης αντιστοιχεί με δύο ποινής. Πρόσφατα έγκλειστος μαθητής του της Β Λυκείου Φυλακών Αυλώνα βραβεύτηκε από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία για τη διάκρισή του στον ετήσιο μαθηματικό διαγωνισμό.

Νομοθεσία και συνθήκες κράτησης νέων

Με το νόμο 3860, που ψηφίσθηκε τον Ιούνιο του 2010 έγιναν ορισμένες σημαντικές βελτιώσεις στην ποινική νομοθεσία για ανήλικους δράστες, οι οποίες αφορούν στη μείωση των ορίων των επιβαλλόμενων ποινών, την αύξηση της ηλικίας για την ποινή του σωφρονισμού από τα 13 στα 15 έτη, το δικαίωμα παράστασης και ακρόασης του ανηλίκου κατηγορουμένου, την κατάργηση του αυτοφώρου, τη μείωση της διάρκειας προσωρινής κράτησης από τους 9 στους 6 μήνες, τον υποχρεωτικό διορισμό συνηγόρου καθώς και την εξειδίκευση των δικαστών ανηλίκων. Τέλος η μεγαλύτερη ποινή κάθειρξης σε ανήλικο δεν μπορεί κατ’ αρχήν να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δέκα ετών, ενώ πριν ήταν το όριο τα 20 έτη. Θα μπορεί σε εξαιρετικές περιπτώσεις ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων να ανέρχεται μέχρι 15 έτη.

Η περσινή έκθεση, μετά από επιτόπια αυτοψία, του Συνηγόρου του Πολίτη στις φυλακές Αυλώνα, υπογράμμιζε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι ο σωφρονιστικός κώδικας προβλέπει ότι «δεν πρέπει να υπερβαίνει τους τριακόσιους κρατουμένους» η δυναμικότητα των καταστημάτων σωφρονισμού. Σε ότι αφορά το ΕΚΚΝΑ, τόνιζε ότι μέχρι το 1999 η προβλεπόμενη χωρητικότητα ήταν 150 κρατούμενοι, ενώ από το 2000 ορίστηκε σε 308.

Φέτος στις 27-1-2011 κλιμάκιο του Συνηγόρου του Πολίτη ξανά επισκέφτηκε το κατάστημα νέων Αυλώνα. Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Παιδιού κ. Γιώργο Μόσχο το πρόβλημα της συμφόρησης του Καταστήματος όχι μόνο παραμένει, αλλά ενίοτε κλιμακώνεται. Η διαπίστωση μάλιστα αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία, εάν ληφθεί υπόψη ότι πρόσφατα επήλθαν μεταρρυθμίσεις στη νομοθεσία, οι οποίες αναμενόταν να επιφέρουν και μείωση του πληθυσμού των ανηλίκων και νέων κρατουμένων.

Σύμφωνα με τον συνήγορο του πολίτη χαρακτηριστικό είναι ότι κατά καιρούς έχουν επιστρατευθεί ακόμη και οι χώροι των «Πειθαρχείων», στους οποίους τοποθετούνται για τις ανάγκες των κρατουμένων πρόχειρα κρεβάτια, ενώ κατά τα περιόδους 40-50 άτομα κοιμούνταν στο πάτωμα.

           

Όσον αφορά στις συνθήκες διαβίωσης ο συνήγορος του παιδιού μας ανέφερε ελλείψεις τόσο σε είδη ατομικής υγιεινής, οι οποίες καλύπτονται μέσω προσφορών από ιδιώτες, όσο και σε ζεστό νερό το οποίο παρέχεται 3-4 φορές την εβδομάδα, και πιθανώς όχι σε επαρκή ποσότητα. Υπάρχει επίσης το πρόβλημα της έλλειψης μόνιμου ιατρικού προσωπικού, ενώ τα προβλεπόμενα ποσά για την αγορά φαρμακευτικού υλικού είναι μικρά και οι ανάγκες καλύπτονται εν μέρει από δωρεές εκ μέρους φαρμακείων, καθώς και με αγορά από το φιλόπτωχο ταμείο του Καταστήματος,

Γενικότερα ο Συνήγορος του Παιδιού από την αυτοψία που πραγματοποίησε βγήκε το συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών των κρατουμένων καλύπτεται από δωρεές ιδιωτών. Το υλικό συγκεντρώνεται στην Κοινωνική Υπηρεσία και να διανέμεται στους κρατουμένους, ανάλογα με τις ανάγκες. Τέλος σε ότι αφορά το ζήτημα της τηλεφωνικής επικοινωνίας των κρατουμένων, καλύπτεται με δωρεά τηλεκαρτών από τον ΟΤΕ και από ιδιώτες.

Για ποια αδικήματα βρίσκονται οι νέοι στη φυλακή

Τα πιο συνηθισμένα αδικήματα των ανήλικων κρατουμένων είναι κλοπή-ληστεία, ξυλοδαρμός, ναρκωτικά και παράνομη είσοδος στην χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που μπαίνουν φυλακή προέρχεται από τις κατώτερες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις  όπως μετανάστες, αθίγγανοι και παιδιά ορφανά ή άπορων οικογενειών.

Προγράμματα απεξάρτησης

Στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα υπάρχει πρόγραμμα απεξάρτησης, με συμβουλευτική ψυχολογική υποστήριξη, σε συνεργασία με το πρόγραμμα Στροφή του ΚΕΘΕΑ που προσπαθούν με επισκέψεις έως και τέσσερεις φορές τη βδομάδα να βοηθήσουν τα εξαρτημένα παιδιά.

Σε ολόκληρη την Ελλάδα το μοναδικό Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων λειτουργεί από το 2002 σε ξεχωριστό κτίριο δίπλα από τις φυλακές γυναικών του Ελαιώνα για άντρες και γυναίκες κρατούμενους χρήστες. Κρατούμενοι από όλη την Ελλάδα μπορούν να ενταχθούν στα προγράμματα απεξάρτησης κατόπιν αιτήσεως τους.

Επανένταξη

Το μεγάλο πρόβλημα ξεκινάει μετά την αποφυλάκιση. Το στίγμα ακολουθεί τον κρατούμενο, τον προσδιορίζει, μεγαλώνει το ψυχικό βάρος. Οι νέοι αποφυλακισμένοι χρειάζονται μεγάλο απόθεμα αντοχής για να μπορούν να απορροφούν την απόρριψη, να ξαναπροσπαθούν.

Από το 2007 λειτουργεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης το κέντρο επανένταξης αποφυλακιζόμενων με την ονομασία «Επάνοδος». Προσφέρει  προγράμματα για την ομαλή κοινωνική ενσωμάτωση όσων αποφυλακίζονται, ειδικότερα για την επαγγελματική κατάρτιση και προώθησή τους στην αγορά εργασίας, τη συμβουλευτική και ψυχοκοινωνική υποστήριξή τους, προγράμματα απεξάρτησης, μέχρι προσωρινή στέγη.

Άλλος ένας φορέας, μη κυβερνητικός, είναι η «Άρσις», μία κοινωνική οργάνωση Υποστήριξης νέων 15 ‘έως 21 ετών που ασχολείται και με την επανένταξη ανήλικων φυλακισμένων.

Το κύριο όμως πρόβλημα είναι η εύρεση εργασίας. Παρά την προσπάθεια που γίνεται δεν υπάρχει δίκτυο εργοδοτών ήδη ευαισθητοποιημένων οι οποίοι θα έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να απασχολήσουν αποφυλακισμένους. Για τους αλλοδαπούς τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.

Υ.Γ.1 Το παρόν κείμενο αποτελεί πρόσφατο ρεπορτάζ μου που μου βγήκαν τα μάτια να το κάνω. Ελπίζω να σας διαφώτισε...
Υ.Γ.2 Και ΝΑΙ, μπορώ να γράψω και σοβαρό κείμενο.