Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Οι δημότες Πειραιά εύχονται στο Δήμαρχο τους (νέο και απερχόμενο...)
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Ριαλιτι-bites
Ετικέτες
Ριάλιτι - bites
Παναγιά μου! Μου σβόλιασε το κονσομέ και το ποσέ καρβούνιασε!
Οικονομική κρίση… Τρόικα… Δ.Ν.Τ… και μπακλαβά γωνία. Αυτή είναι η Ελλάδα. Ο κόσμος καίγεται, σε λίγο δεν θα έχουμε λεφτά ούτε για ΤΑΜΠΟΝ (η μάλλον μόνο για αυτά, άντρες-γυναίκες προσφορά του πακέτου στήριξης) και εμάς μας απασχολεί η –κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυριούλα- κρητικιά γριέτζω μαγείρισσα που άφησε το κατσικοχώρι στα γεράματα να γίνει γκουρμεδιάρα σεφατζού! Μα είναι δυνατόν, να κάθεται όλος ο ντουνιάς (ή ένα μεγάλο μέρος του- ο ντούν- ας πούμε:-P) κάθε βράδυ και βλέπει κάτι νταγκλαράδες (αργόσχολους προφανώς για να συμμετέχουν σε ένα ριάλιτι) να κλαίνε σαν τα τρίχρονα κοριτσάκια όταν χάνουν στις δοκιμασίες αποχώρησης; Είναι. Βέβαια να μου πεις εδώ δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε, ξεμείναμε και από lurpak, χέσε μέσα! Ε, αφού δεν τρώμε ούτε ένα T-bone πια έτσι όπως μας κατάντησε η τρόικα (*αλήθεια πόσοι ξέρουν ποια η διαφορά μεταξύ Τρόικας και ΔΝΤ;) ας το δούμε στην TV που δεν παχαίνει κιόλας!
*8 στους 10 που ρώτησα νόμιζαν ότι είναι το ίδιο. Να χέσω τα ελληνικά Πανεπιστήμια γιατί όλοι οι ερωτηθέντες απόφοιτοι ΑΕΙ ήταν.
Οικονομική κρίση… Τρόικα… Δ.Ν.Τ… και μπακλαβά γωνία. Αυτή είναι η Ελλάδα. Ο κόσμος καίγεται, σε λίγο δεν θα έχουμε λεφτά ούτε για ΤΑΜΠΟΝ (η μάλλον μόνο για αυτά, άντρες-γυναίκες προσφορά του πακέτου στήριξης) και εμάς μας απασχολεί η –κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυριούλα- κρητικιά γριέτζω μαγείρισσα που άφησε το κατσικοχώρι στα γεράματα να γίνει γκουρμεδιάρα σεφατζού! Μα είναι δυνατόν, να κάθεται όλος ο ντουνιάς (ή ένα μεγάλο μέρος του- ο ντούν- ας πούμε:-P) κάθε βράδυ και βλέπει κάτι νταγκλαράδες (αργόσχολους προφανώς για να συμμετέχουν σε ένα ριάλιτι) να κλαίνε σαν τα τρίχρονα κοριτσάκια όταν χάνουν στις δοκιμασίες αποχώρησης; Είναι. Βέβαια να μου πεις εδώ δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε, ξεμείναμε και από lurpak, χέσε μέσα! Ε, αφού δεν τρώμε ούτε ένα T-bone πια έτσι όπως μας κατάντησε η τρόικα (*αλήθεια πόσοι ξέρουν ποια η διαφορά μεταξύ Τρόικας και ΔΝΤ;) ας το δούμε στην TV που δεν παχαίνει κιόλας!
*8 στους 10 που ρώτησα νόμιζαν ότι είναι το ίδιο. Να χέσω τα ελληνικά Πανεπιστήμια γιατί όλοι οι ερωτηθέντες απόφοιτοι ΑΕΙ ήταν.
Μυστήριο no2: Το άγρυπνο - voodoo βλέμμα της Ελληνίδας…
Οι Ελληνίδες εκτός από το να φοράνε τα γυαλιά του ηλίου (είτε ως είθισται, είτε ως στέκα) 25 ώρες το 24ωρο, έχει δεν έχει ήλιο, έχουν και κάποιο άλλο συνήθειο: το όλο καχυποψία, υποχθόνιο και συνάμα απειλητικό βλέμμα επιθεώρησης που ρίχνουν όταν περπατάνε στο δρόμο σε οποιαδήποτε κακομοίρα, η οποία ίσως έχει κάτι παραπάνω από αυτές, ή απλά φαντάζονται ότι έχει, ή ότι να’ ναι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει να έχουν δει κάτι που οι ίδιες προφανώς δεν έχουν, είτε νομίζουν ότι δεν έχουν, είτε είναι απλά κουτσομπόλες και χαζό-περίεργες και θέλουν να είναι μέσα σε όλα.
Η «έρευνα»
Μετά από χρόνιες παρατηρητικές έρευνες (σιγά μην απευθυνόμουν και στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία), το πόρισμα απέδωσε δύο κυρίως εξηγήσεις:
Πρώτη-πρώτη την έμφυτη σε όλες μας κατινιά για την οποία γενεές γενεών ελληνίδων πάλεψαν και διατήρησαν με μεγάλη επιτυχία, ώστε να μην χαθεί η παράδοση, και έτσι να εξασφαλιστεί το πέρασμα και στις επόμενες. Ο περιφραστικός ορισμός της λέξης κατινιά είναι πολύ απλά «γιατί αυτή και όχι εγώ;». Όλες μας, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου, εξωτερικής εμφάνισης, επαγγελματικής ενασχόλησης, κρύβουμε μια μικρή τσοκαρία που περιμένει-καραδοκεί καλύτερα- την κατάλληλη ευκαιρία να ξεμυτίσει και να κάνει περήφανες όλες τις μανάδες μας (και την Άννα Παναγιωτοπούλου http://www.youtube.com/watch?v=527gCV8WeWg ) που για χρόνια ξεκατίνιαζαν η μία την άλλη και οποιανδήποτε κακομοίρα περνούσε στο διάβα τους.
Η δεύτερη εξήγηση από την άλλη, είναι ίσως λιγότερο κολακευτική για το iq μας, αλλά εξίσου αληθινή. Ο λόγος που κοιτάμε η μία την άλλη αδιάκριτα είναι γιατί νομίζουμε ότι όλες οι άλλες –εκτός από εμάς φυσικά- είναι διανοητικά καθυστερημένες και δεν πρόκειται να μας αντιληφθούν, καθώς επίσης και γιατί πιστεύουμε ότι προφανώς πάσχουν από κάποια ανίατη μορφή καταρράχτη και δεν μας αντιλαμβάνονται. Αυτό φυσικά δεν ισχύει και εάν προσέξουμε το πως μας κοιτάζουν και εμάς τις ίδιες, τότε συνειδητοποιούμε ότι αυτό μέχρι και στη λοβοτομημένη κόρη του Stevie Wonder θα γινόταν αντιληπτό.
Δεν έχει σημασία λοιπόν ποιες είμαστε ή από πού κρατάει η σκούφια μας, αρκεί να βρεθεί στο δρόμο μας μια οποιαδήποτε καημένη η οποία απλά δεν είναι φίλη μας (που δεν σημαίναι ότι αυτές την γλιτώσαν, απλά αυτές έχουμε βαρεθεί να τις ξεκαντηλιάζουμε τόόοόόόσα χρόνια...).
Η «έρευνα»
Μετά από χρόνιες παρατηρητικές έρευνες (σιγά μην απευθυνόμουν και στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία), το πόρισμα απέδωσε δύο κυρίως εξηγήσεις:
Πρώτη-πρώτη την έμφυτη σε όλες μας κατινιά για την οποία γενεές γενεών ελληνίδων πάλεψαν και διατήρησαν με μεγάλη επιτυχία, ώστε να μην χαθεί η παράδοση, και έτσι να εξασφαλιστεί το πέρασμα και στις επόμενες. Ο περιφραστικός ορισμός της λέξης κατινιά είναι πολύ απλά «γιατί αυτή και όχι εγώ;». Όλες μας, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου, εξωτερικής εμφάνισης, επαγγελματικής ενασχόλησης, κρύβουμε μια μικρή τσοκαρία που περιμένει-καραδοκεί καλύτερα- την κατάλληλη ευκαιρία να ξεμυτίσει και να κάνει περήφανες όλες τις μανάδες μας (και την Άννα Παναγιωτοπούλου http://www.youtube.com/watch?v=527gCV8WeWg ) που για χρόνια ξεκατίνιαζαν η μία την άλλη και οποιανδήποτε κακομοίρα περνούσε στο διάβα τους.
Η δεύτερη εξήγηση από την άλλη, είναι ίσως λιγότερο κολακευτική για το iq μας, αλλά εξίσου αληθινή. Ο λόγος που κοιτάμε η μία την άλλη αδιάκριτα είναι γιατί νομίζουμε ότι όλες οι άλλες –εκτός από εμάς φυσικά- είναι διανοητικά καθυστερημένες και δεν πρόκειται να μας αντιληφθούν, καθώς επίσης και γιατί πιστεύουμε ότι προφανώς πάσχουν από κάποια ανίατη μορφή καταρράχτη και δεν μας αντιλαμβάνονται. Αυτό φυσικά δεν ισχύει και εάν προσέξουμε το πως μας κοιτάζουν και εμάς τις ίδιες, τότε συνειδητοποιούμε ότι αυτό μέχρι και στη λοβοτομημένη κόρη του Stevie Wonder θα γινόταν αντιληπτό.
Δεν έχει σημασία λοιπόν ποιες είμαστε ή από πού κρατάει η σκούφια μας, αρκεί να βρεθεί στο δρόμο μας μια οποιαδήποτε καημένη η οποία απλά δεν είναι φίλη μας (που δεν σημαίναι ότι αυτές την γλιτώσαν, απλά αυτές έχουμε βαρεθεί να τις ξεκαντηλιάζουμε τόόοόόόσα χρόνια...).
Τα μυστήρια του γυναικείου φύλου...
Μυστήριο no1
Γιατί οι γυναίκες όταν βάζουν μάσκαρα έχουν ανοιχτό το στόμα;
Ως γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και φυσικά δεν θα βγει έξω με σκοπό να της κλέψουν οι άλλες την παράσταση, πάντα φρόντιζα την εξωτερική μου εμφάνιση και δη το ανάλογο βάψιμο που απαιτεί και φυσικά προστάζει κάθε νυχτερινή (και όχι μόνο) εξόρμηση. Τι πιο κλασικό λοιπόν από την επάλειψη με στρώματα μάσκαρας των βλεφαρίδων.
Το φετίχ
Οι μακριές βλεφαρίδες αποτελούν αντρικό φετίχ από πάππου προς πάππου, σύμφωνα με κάποια άγνωστη πληροφορία, της οποίας κάτοχος είναι πάσης φύσεως θηλυκό και την πηγή της οποίας καμία δεν σκέφτηκε να διασταυρώσει… Αυτό το «φετίχ» αποτελεί την εξήγηση του μαζοχισμού μας με τις αδιάβροχες μάσκαρες, οι οποίες κατά την διάρκεια της αφαίρεσης τους σε αφήνουν χωρίς βλεφαρίδες μετά από τρεις χρήσεις το πολύ.
Ο διαγωνισμός…
Σε αυτό το σημείο δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε ότι όλες μετά τα μεσάνυχτα φοράμε, εκτός από 5 πήχες μάσκαρα, και ένα άλλο συφερτό συνδυασμών μπας και κερδίσουμε τον ανεπίσημο διαγωνισμό ομορφιάς που επιδιδόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε εξοδούχες.
Το σουξέ
Το αποτέλεσμα μετά από όλα αυτά είναι να ανέβει η αυτοπεποίθηση μας γιατί μπήκαμε στο μάτι καμίας δεκαριάς γνωστών/αγνώστων μας- σημασία δεν έχει- αλλά όχι η λίμπιντο μας, γιατί τελικά κανείς δεν σκοτίστηκε αν η βλεφαρίδα μας ήταν πιο χοντρή, πιο ευλύγιστη, πιο κουρμποτή ή πιο μακριά.
Η αλήθεια!
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας είναι το γιατί ανοίγουμε το στόμα σαν χάνοι στον καθρέφτη όταν βάζουμε μάσκαρα. Δεκάδες ερωτηθείσες «επαγγελματίες» μασκαροφόρες πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο στρώνει καλύτερα (Ω, ναι. Όντως αυτή ήταν η απάντηση τους…)! Η αλήθεια είναι ότι με κόπο-ένεκα η συνήθεια- προσπάθησα να βάλω μάσκαρα με κλειστό το στόμα και το αποτέλεσμα προσωπικά ήταν ακριβώς το ίδιο. Αυτή η συνήθεια μάλλον είναι προκαθορισμένη από το γενετικό υλικό του θηλυκού φύλου και μάλλον θα πρέπει να καταχωρηθεί στην ίδια κατηγορία των ανθρωπίνων ενστικτωδών αντιδράσεων, στην οποία ανήκει και εκείνη η γνωστή λατρεμένη συνήθεια των αντρών… Συγκεκριμένα αναφέρομαι στη στιγμή (ή στις στιγμές καλύτερα) που με συνέπεια θωπεύουν (κοινώς ξύνουν…) τα δύο εκ των τριών της ευαίσθητης περιοχής τους ανά πάσα στιγμή νομίζοντας ότι από τη στιγμή που στρέφουν το βλέμμα τους αλλού, οποιοσδήποτε απουσιάζει από το οπτικό τους πεδίο δεν τους βλέπει να επιδίδονται στο πιο αγαπημένο τους σπορ... E, λοιπόν λάθος!
Γιατί οι γυναίκες όταν βάζουν μάσκαρα έχουν ανοιχτό το στόμα;
Ως γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και φυσικά δεν θα βγει έξω με σκοπό να της κλέψουν οι άλλες την παράσταση, πάντα φρόντιζα την εξωτερική μου εμφάνιση και δη το ανάλογο βάψιμο που απαιτεί και φυσικά προστάζει κάθε νυχτερινή (και όχι μόνο) εξόρμηση. Τι πιο κλασικό λοιπόν από την επάλειψη με στρώματα μάσκαρας των βλεφαρίδων.
Το φετίχ
Οι μακριές βλεφαρίδες αποτελούν αντρικό φετίχ από πάππου προς πάππου, σύμφωνα με κάποια άγνωστη πληροφορία, της οποίας κάτοχος είναι πάσης φύσεως θηλυκό και την πηγή της οποίας καμία δεν σκέφτηκε να διασταυρώσει… Αυτό το «φετίχ» αποτελεί την εξήγηση του μαζοχισμού μας με τις αδιάβροχες μάσκαρες, οι οποίες κατά την διάρκεια της αφαίρεσης τους σε αφήνουν χωρίς βλεφαρίδες μετά από τρεις χρήσεις το πολύ.
Ο διαγωνισμός…
Σε αυτό το σημείο δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε ότι όλες μετά τα μεσάνυχτα φοράμε, εκτός από 5 πήχες μάσκαρα, και ένα άλλο συφερτό συνδυασμών μπας και κερδίσουμε τον ανεπίσημο διαγωνισμό ομορφιάς που επιδιδόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε εξοδούχες.
Το σουξέ
Το αποτέλεσμα μετά από όλα αυτά είναι να ανέβει η αυτοπεποίθηση μας γιατί μπήκαμε στο μάτι καμίας δεκαριάς γνωστών/αγνώστων μας- σημασία δεν έχει- αλλά όχι η λίμπιντο μας, γιατί τελικά κανείς δεν σκοτίστηκε αν η βλεφαρίδα μας ήταν πιο χοντρή, πιο ευλύγιστη, πιο κουρμποτή ή πιο μακριά.
Η αλήθεια!
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας είναι το γιατί ανοίγουμε το στόμα σαν χάνοι στον καθρέφτη όταν βάζουμε μάσκαρα. Δεκάδες ερωτηθείσες «επαγγελματίες» μασκαροφόρες πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο στρώνει καλύτερα (Ω, ναι. Όντως αυτή ήταν η απάντηση τους…)! Η αλήθεια είναι ότι με κόπο-ένεκα η συνήθεια- προσπάθησα να βάλω μάσκαρα με κλειστό το στόμα και το αποτέλεσμα προσωπικά ήταν ακριβώς το ίδιο. Αυτή η συνήθεια μάλλον είναι προκαθορισμένη από το γενετικό υλικό του θηλυκού φύλου και μάλλον θα πρέπει να καταχωρηθεί στην ίδια κατηγορία των ανθρωπίνων ενστικτωδών αντιδράσεων, στην οποία ανήκει και εκείνη η γνωστή λατρεμένη συνήθεια των αντρών… Συγκεκριμένα αναφέρομαι στη στιγμή (ή στις στιγμές καλύτερα) που με συνέπεια θωπεύουν (κοινώς ξύνουν…) τα δύο εκ των τριών της ευαίσθητης περιοχής τους ανά πάσα στιγμή νομίζοντας ότι από τη στιγμή που στρέφουν το βλέμμα τους αλλού, οποιοσδήποτε απουσιάζει από το οπτικό τους πεδίο δεν τους βλέπει να επιδίδονται στο πιο αγαπημένο τους σπορ... E, λοιπόν λάθος!
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Πουτ@ν@ Μεγκ Ράιαν κατέστρεψες πολλές!
Από πολύ μικρή ήμουν φαν των ρομαντικών κομεντί και ως εκ τούτου η Μεγκ Ράιαν ήταν πάντα στην καρδιά μου. Μέσα από τις ταινίες της πίστεψα ότι “Ναι, God damn it!” υπάρχει ο αληθινός, ένας και μοναδικός έρωτας. Αυτό το Πλατωνικό καρμικό μισό μου (http://dikaiopolis.pblogs.gr/2008/09/apospasma-apo-to-symposio-toy-platwna.html ) με περίμενε κάπου εκεί έξω, να συναντηθούμε και να γίνουμε http://www.youtube.com/watch?v=Vp4jPZZ68gg !
Αναζητώντας την αδελφή ψυχή μου, μάλλον συνάντησα περισσότερες αδελφές (και πραγματικά δεν το λέω αρνητικά, ίσα-ίσα που με περιτριγυρίζουν άντρες που τους μιλάω και με παρακολουθούν με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επειδή θέλουν να με πηδήξουν) παρά το άτομο εκείνο που αποτελεί αυτό το χαμένο το μέρος του εαυτού μου, το οποίο (δραματικά…) με αφήνει να σέρνω μάταια το τομάρι μου στον νομό Αττικής και περιχώρων (με κάποια break στας Ευρώπας και μερικές τζούρες Ασίας, γιατί που ξέρω εγώ, κοντράτο μου έκανε το άλλο μου μισό ότι θα με περιμένει Ακαδημίας και Βουκουρεστίου και όχι στην Καμπότζη;).
Ποια happy end και άρες μάρες; Μας έδειξαν ποτέ τι έκανε η Σάλυ στον Χάρυ όταν αυτός κατούραγε το καπάκι της τουαλέτας καθώς και το υπόλοιπο μπάνιο; Ακούσαμε ποτέ τα καντήλια που του κατέβαζε τότε η πρώτη; ΌΧΙ! Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει happy end. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν διατηρεί επαφές με πρώην σχέσεις γιατί ποιος σκατά είναι ο λόγος να το κάνει ο οποιοσδήποτε αυτό, πραγματικά δηλαδή; Δόξα το Θεό ο κοινωνικός μου κύκλος από φιλίες είναι πλήρης εδώ και πολλά χρόνια, και όταν κάτι τελειώνει- ποτέ δεν τελειώνει όμορφα, αλλιώς δεν θα τελείωνε in the first place!
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να ερωτευτεί και μια και δυο και τρεις και τέλος πάντων περί ορέξεως και αναλόγως το άτομο: ΝΑΙ ΞΑΝΑΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Φανταστείτε την απογοήτευση μου όταν το συνειδητοποίησα; Γκρεμίστηκαν άσπρα άλογα, ξανθοί γαλανομάτηδες άγγελοι τύπου Μπαρμπαρέλα, καταράστηκα τον αλήτη τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ κλπ, κλπ.
Τώρα ξέρω, είμαι προετοιμασμένη… Μου λείπει όμως πάρα πολύ αυτή η περίοδος του ανόθευτου ρομαντισμού, της άγνοιας κινδύνου, τότε που μόνο η υπόνοια του έρωτα σε μια καινούργια γνωριμία έκανε την καρδιά να χτυπάει τόσο δυνατά που την άκουγε ένα ολόκληρο τετράγωνο-η τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ ;-)
Αναζητώντας την αδελφή ψυχή μου, μάλλον συνάντησα περισσότερες αδελφές (και πραγματικά δεν το λέω αρνητικά, ίσα-ίσα που με περιτριγυρίζουν άντρες που τους μιλάω και με παρακολουθούν με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επειδή θέλουν να με πηδήξουν) παρά το άτομο εκείνο που αποτελεί αυτό το χαμένο το μέρος του εαυτού μου, το οποίο (δραματικά…) με αφήνει να σέρνω μάταια το τομάρι μου στον νομό Αττικής και περιχώρων (με κάποια break στας Ευρώπας και μερικές τζούρες Ασίας, γιατί που ξέρω εγώ, κοντράτο μου έκανε το άλλο μου μισό ότι θα με περιμένει Ακαδημίας και Βουκουρεστίου και όχι στην Καμπότζη;).
Ποια happy end και άρες μάρες; Μας έδειξαν ποτέ τι έκανε η Σάλυ στον Χάρυ όταν αυτός κατούραγε το καπάκι της τουαλέτας καθώς και το υπόλοιπο μπάνιο; Ακούσαμε ποτέ τα καντήλια που του κατέβαζε τότε η πρώτη; ΌΧΙ! Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει happy end. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν διατηρεί επαφές με πρώην σχέσεις γιατί ποιος σκατά είναι ο λόγος να το κάνει ο οποιοσδήποτε αυτό, πραγματικά δηλαδή; Δόξα το Θεό ο κοινωνικός μου κύκλος από φιλίες είναι πλήρης εδώ και πολλά χρόνια, και όταν κάτι τελειώνει- ποτέ δεν τελειώνει όμορφα, αλλιώς δεν θα τελείωνε in the first place!
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να ερωτευτεί και μια και δυο και τρεις και τέλος πάντων περί ορέξεως και αναλόγως το άτομο: ΝΑΙ ΞΑΝΑΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Φανταστείτε την απογοήτευση μου όταν το συνειδητοποίησα; Γκρεμίστηκαν άσπρα άλογα, ξανθοί γαλανομάτηδες άγγελοι τύπου Μπαρμπαρέλα, καταράστηκα τον αλήτη τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ κλπ, κλπ.
Τώρα ξέρω, είμαι προετοιμασμένη… Μου λείπει όμως πάρα πολύ αυτή η περίοδος του ανόθευτου ρομαντισμού, της άγνοιας κινδύνου, τότε που μόνο η υπόνοια του έρωτα σε μια καινούργια γνωριμία έκανε την καρδιά να χτυπάει τόσο δυνατά που την άκουγε ένα ολόκληρο τετράγωνο-η τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ ;-)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)