Η Αθήνα των Περασμάτων...

Με την Αθήνα ξεκίνησε η γνωριμία μου το 1994-1995 γύρω στα ..... (;;;) μου χρόνια περίπου. Έφηβη, με όρεξη να γνωρίσω τον πυρήνα του νομού που ζω, εκ Πειραιώς ορμόμενη, ξεκίνησα να σουλατσάρω στους δρόμους της, κουρασμένη από την ντεζαβουζίαση του λιμανιώτικου λοκαλιτέ.

Ξεκίνησα «φλώρικα», τουριστικά το φλερτ μου μαζί της: Κολωνάκι, Θησείο, Πλάκα, Μοναστηράκι κλπ. Θυμάμαι τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια στο Κολωνάκι, τότε που’χε υποχρεώσει ο Αβραμόπουλος τις καφετέριες να οριοθετήσουν με σπρέι το χώρο των τραπεζοκαθισμάτων τους, γιατί κόντευε να γίνει η Τσακάλωφ δρόμος μετ’ εμποδίων για τους πεζούς. Θυμάμαι την ρημαδοπλατεία Συντάγματος μετά από χρόνια «κλεισμένη» στα metroαναχώματα, να αποκαλύπτεται υπέρλαμπρη, με δάπεδο καλυμμένο με μάρμαρα recycled-ταφόπλακες (σκάνδαλο τότες γίνηκε - φαινόταν λέει το όνομα κάποιου σχωρεμένου, οποίο σοκ!).

Ένα ταξί και με 400 δραχμές και ήμουν στο κέντρο του κόσμου (μου) τότε. Επανάσταση δήθεν με φρέντο στο Da Capo, που είναι σελφ σέρβις και ΔΕΝ σερβίρει φραπέ, διασκεδάζοντας με τους νέους πελάτες που περίμεναν να τους πάρει κάποιος παραγγελία εις μάτην ή που «μάζευαν» από 10 άτομα όλα τα είδη φραπέ μόνο και μόνο για να απογοητευτούν-ντραπούν οικτρά μπροστά από τον μπαρίστα που τους ενημέρωνε με ύφος «δεν σερβίρουμε φραπέ»… 

Ελλάδα του Σημίτη, χρήμα παντού, ΚΛΙΚ mentalite, μπλουζάκια με logos Αρμανι-Χαρμάνι, γκομενάκια φρεσκογυαλισμένα, σεξοαπανάσταση σε μια Ελλάδα που γίνεται πιο επικοινωνιακή σεξουαλικά και μιντιακά αλλά και στη διασκέδαση της.  «Άτομο» στην Ερμού με Νίκο Μουρατίδη στα decks, με σουρεάλ ντεκόρ σαν παρασκήνιο θεατρικού του Νταλί, «ψαγμένες» φάτσες, ξύλινα ανθρωπάκια αντί για εισιτήριο εισόδου… Buzios σε παρακμή στη Μέδουσα στην Πλάκα, η Μηλιώνη με το Jacksons βάζει τις βάσεις για αυτό που είναι σήμερα, ένας συνωστισμένος καφεδοπεζόδρομος...

Περίπου στο 1997 φοιτητεύω, αρχίζω να ακούω τις σειρήνες του Ψυρρή να με φωνάζουν και έτσι ξεκινά ένας 5ετης έρωτας μαζί του. Ανύπαρκτοι δρόμοι, πεζοδρόμια, σκοτεινά δρομάκια και ταυτόχρονα καινούργια μικρά μαγαζιά να ξεφυτρώνουν, και μέχρις ότου να κάνεις στροφή 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό σου όλα φαίνονταν αλλιώς. Η φοιτητική μου βουλιμία να βλέπω, να μαθαίνω διαρκώς καινούργια πράγματα,να γνωρίζω καινούργια άτομα, απόκρυφες, σκοτεινές γωνιές με μουσικές που διαφέρουν από τη μαζική σχολή της παραλιακής- ήταν ακατάπαυστη. «Bee» ιερό -σχεδόν κρυφό- κυριολεκτικά προσκύνημα πίσω από τα έργα της στάσης Μετρό Μοναστηρακίου, σεξι Bossa Nostra με live μπάντα συνδυασμένη με dj, από την άλλη ρεμπετοταβερνία με κουζίνα παπατζοελληνική καπηλιο-fast food, πλατεία πυροσβεστικής με το ιστορικό Guru που το έφαγαν τα παράνομα μπουρδέλα και η σκόπιμη άφεση της περιοχής στην παρακμή από κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζεύτηκε εκεί να παρανομήσει, πράγματα που όλοι τα βλέπαμε εκτός από την πολιτεία (ναι, έβαλα τελεία) . Τα γνωστά ελληνικά.

Αρχές 2000. Φλώριασε στου Ψυρρή, μαζεύτηκαν μέχρι και οι "λαϊκιές" με μίνια και πλατίνα μαλλί καουκα, time to go. Επόμενη στάση Γκάζι, η περιοχή που οφείλει την κοσμικότητα της στον ομοφυλόφυλο κόσμο των Αθηνών. Μεταξύ μας πάντα ο γκέι κόσμος είχε ένστικτο για καινούργια location. Γκέι μπαρ που παίζει κοματάρες με video dj-λικια και διασημότητες να ξεσαλώνουν, μεταμοντέρνες ταβέρνες mykonian chic αισθητικής, κόσμος άλλος, διαφορετικής ράτσας από αυτόν του Ψυρρή, θέλει να φαίνεται εναλλακτικός, mainstream snob, κοσμικά απροσάρμοστος, νεοχίπστερς θα τους έλεγες, ψάχνει το μέρος που θα ηρεμήσει από τον απόηχο του μεταψύρριου ρεμπετικου ντελίριου. Ανύπαρκτη και εδώ η αστική υποδομή, εμπλουτισμένη όμως η εικόνα με ζωντανές φωτογραφίες γειτονιάς: τα παιδιά των Πομάκων να παίζουν στη γειτονιά, μπουγάδες στα μπαλκονάκια, αυλές, γιαγιάδες το καλοκαίρι στην εξώπορτα να κουτσομπολεύουν, ταράτσες με μπαρ ξεφυτρώνουν που υπενθυμίζουν ότι η Ακρόπολη είναι μόλις μια ανάσα μακριά. Σε όλο αυτό το σκηνικό με τα διάσπαρτα μαγαζιά, οι δρόμοι χωρίς φώτα, τελείως έρημοι αργά το βράδυ, τόσο που να σε φοβίζουν αλλά και να σε εξιτάρουν την ίδια στιγμή, αφήνοντας σου μια εθιστική γεύση ότι κάθε φορά τελείωνε μία μίνι περιπέτεια που δεν κοίταζες την ώρα να ξαναρχίσει.

Όπως όλα τα όμορφα, έρχεται κάποια στιγμή το τέλος. Η ποιοτική διασκέδαση αισθητικής δίνει τη θέση στην εμπορικοποίηση της στο νεανικό κοινό, με βορειοπροάστια και μη πικραμένα έφηβα να καταλαμβάνουν κυριολεκτικά την πλατεία, την ίδια στιγμή που η κάθε ηλιθιότητα μηδενικής αισθητικής κοτσάρει μια ταμπέλα «καφέ» και η πλατεία μεταμορφώνεται ένα φλύαρο καρουσέλ κιτσαρίας. Πάει και αυτό.

Αγία Ειρήνη, Πετράλωνα… η ανάσταση ξεχασμένων περιοχών συνεχίζεται και μαζί μ’ αυτήν και τα περάσματα μας από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, που πάντα μας εκπλήσσει. Όσο όμως και να μαζικοποιείται η διασκέδαση σε κάθε νέο hot spot στην Αθήνα, σίγουρα θα παραμείνει πιο βρώμικη, με μια πιο σκοτεινή χροιά από αυτή των Βορείων, Νοτίων και οποιοδήποτε Προαστίων.  Το καλοκαίρι πάντα θα αποτελεί καταφύγιο για τους "δραπέτες" της παραλιακής υποκουλτούρας των κλαμπ και μπουζουκομάγαζων με τα  τραπέζια σαρδελοκούτια που είναι να απορείς για πιο λόγο θα πήγαινε εκεί κάποιος αυτοβούλως μόνο και μόνο για να του φερθούν υποτιμητικά μέχρι και οι μις πιπί στην τουαλέτα! 

Η κρίση φτιασίδωσε μεμονωμένα την πόλη, καθώς η πολιτεία φαίνεται να εχει "χωρίσει" οριστικά μαζί της και έμεινε η καημένη μόνη να μεγαλώνει ένα σορό "μπάσταρδακια", που άλλα την λατρεύουν οιδιποδειακά και άλλα την κακοποιούν γιατί την άφησε ο άντρας της και της πήραν τον αέρα. Κλεφτά πρώτα φιλιά στου Φιλοπάππου, τελευταία πανσέληνος του καλοκαιριού στην Ακρόπολη, ζευγάρια ματιών να αγναντεύουν τα φώτα της από το λόφο του Λυκαβηττού με εκκωφαντικά καρδιοχτύπια που σιγούν τη βοή της πόλης, περίπατοι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Ανδριανού για ξελαμπικάρισμα, κλασική μουσική στην «ζουγκλοειδη»- για τα αστικά δεδομένα- όαση του εθνικού κήπου, jazz στο Ηρώδειο, ραντεβού στο σταθμό του Μοναστηρακίου και χαζολόγημα με καφε που γίνεται ποτό (όσο περνάει η ώρα..) στην Πλατεία Αβησσυνίας με συντροφιά τα παλιατζίδικα. Τα καλύτερα σημεία της Αθήνας δεν θα αλλάξουν ποτέ. Τα περάσματα της όμως ναι…