"Τι τραβάω η μαύρη;" Full review για το 2ο DVD της Τζούλιας Αλεξανδράτου

Η εταιρεία παραγωγής των μεγάλων επιτυχιών(ε) Sirina μεγαλούργησε πάλι, δημιουργώντας μια νέα ταινία, με πλοκή, σενάριο και σκηνοθεσία οσκαρικών προδιαγραφών. Η καταξιωμένη πλέον ηθοποιός του πρωκτού (κυριολεκτικά σε αυτήν την ταινία) Τζούλια Αλεξανδράτου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στην… μαύρη κωμωδία με τον ευφάνταστο τίτλο (τους πήρε τουλάχιστον ένα χρόνο για να το σκεφτούν) «Τζούλια -2 Μαύροι».
Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι politically correct η χρήση του όρου «μαύροι» και ευελπιστώ να μην αντιδράσουν οι οργανώσεις ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Ωστόσο ανεπίσημες πηγές αναφέρουν ότι σε μια τέτοια την περίπτωση η πολυμήχανη παραγωγή έχει προνοήσει και η ταινία θα μετονομαστεί αυτομάτως σε «Τζούλια-2 Αφροαμερικανοί». Επίσης οι κακές γλώσσες λένε ότι ένεκα οικονομικής κρίσης οι συμπρωταγωνιστές της θα βοηθήσουν και στη διανομή της ταινίας (ξέρετε τα γνωστά: μοίρασμα dvd σε πλατείες, café κλπ.).

Η πολιτική του μνημονίου χτύπησε όμως και την βιομηχανία πορνό ταινιών καθώς φαίνεται ότι εξανάγκασε την παραγωγή να μειώσει το budget, με αποτέλεσμα ο ένας πρωταγωνιστής να είναι οφθαλμοφανώς λιγότερο προικισμένος από τον άλλο-ο οποίος πρέπει στον ελεύθερο χρόνο του να δουλεύει κομπρεσέρ (εξοπλισμός included)...

Κυκλοφορεί λοιπόν από αρχές Φλεβάρη το νέο DVD της Τζούλιας με τους δύο έγχρωμους συμπρωταγωνιστές τις οι οποίοι την κάνουν… «καλοκαιρινή» κυριολεκτικά. Ξεκινά η πλοκή με την νέα-ξανθιά-μόνη-ψάχνει να κυκλοφορεί αμέριμνη, φορώντας μια μαύρη περούκα (χρώμα-προάγγελος του τι θα ακολουθήσει-σχολή Κισλόφσκι), μέρα μεσημέρι, τσιτσίδι στου δρόμους της Βούλας (Αχ κύριε Κασιδόκωστα μου, θα σας μαλώσω!) με μια ροζ-φλος Porsche (που πάνω γράφει το όνομα της- με ροζ επίσης γράμματα/set- για να μην την μπερδέψει με καμιά άλλη όταν πάει να ξεπαρκάρει προφανώς, τόσες ροζ Porsche στο νομό Αττικής, πολύ θέλει να μπερδευτείς;).

Στην ταινία, η Τζούλια λέει ατάκες τύπου «τι μου κάνεις μαύρε μου, αράπακλα μου» και άλλα σχόλια χρωματικού χαρακτήρα που η πολυπληθής ομάδα σεναριογράφων σκοτώθηκε να τα σκαρφιστεί, ενώ το σενάριο χωρούσε ολόκληρο σε μισή σελίδα Α4. Γενικότερα η εξέλιξη μετά την Porsche δεν χρειάζεται πολύ φαντασία, την πιάνουν οι μαύροι και την κάνουν σουρωτήρι κυριολεκτικά.

Πέραν της πλάκας η ταινία περιλαμβάνει σκηνές άγριου σεξ καθώς και κακομεταχείριση της πρωταγωνίστριας. Με θλίβει πραγματικά η όλη εικόνα (όση άντεξα να δω,) αυτής της 25χρονης κοπέλας που δεν ξέρω αν θα προλάβει να τριανταρίσει με τις εκτροχιασμένες επιλογές που κάνει και με την παντελή έλλειψη φραγμού στη ζωή της, ενώ από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το ραδιοτηλεοπτικό τι στιγμή που προβάλλονται η κυρία Ντούβλη, η κυρά-Πετρούλα, η Τζούλια και κάθε όμοια τους από τα τηλεοπτικά μέσα; Παρεμβαίνει μόνο αν πέφτουν gay φιλάκια ή αν αυνανίζονται στις ταινίες του Παπακαλιάτη, τη στιγμή που αρρωστημένα πρότυπα και ιλαρές συμπεριφορές ανάγουν την δημόσια εκπόρνευση ως άλλον ένα αποδεκτό τρόπο ζωής ή επαγγελματική επιλογή και το διασυρμό του γυναικείου φύλου ως κάτι το φυσιολογικό; Δεν το παίζω φε-μουνίστρια, ούτε ηθικολόγα, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το πορνό, απλά ακόμα και οι τσόντες έχουν κάποια αισθητική σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση του επικού «Τζούλια-2 μαύροι» (σημειώσατε Χ) το να βλέπω έναν Αφροβρετανό και έναν Αφρογάλλο να πηδάνε μία Αφρισμένη- που είναι σε αφασία και δεν καταλαβαίνει τι της γίνεται- δεν μου χαλάει την αισθητική μου, απλά μου καταστρέφει την ψευδαίσθηση ότι η ελληνική κοινωνία έχει ακόμα κάποια μέτρα και σταθμά ποιότητας. Τέτοια παραδείγματα αποδεικνύουν ότι κυρίες και κύριοι «βαδίζομεν» σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια σαν νοοτροπία και μας βλέπω…. σύντομα γιουσουφάκια χωρίς καμία αντίσταση…

Υ.Γ. θα ήθελα να απολογηθώ  σε ολόκληρο σύμπαν για την θέαση αυτής της "ταινίας", ο λόγος ήταν καθαρά επαγγελματική διαστροφή.

Ριάλιτι-bites: Big brother λέω και κλαίω…

(Τώρα από τα γέλια ή από απόγνωση αυτό είναι ένα ερώτημα)

Το φινάλε του «Big Brother» είχε πανηγυρικό χαρακτήρα αφού για τα πανηγύρια ήταν, με τους παίκτες να εγκαταλείπουν το σπίτι ύστερα από τέσσερις μήνες εγκλεισμού. Αυτό ήταν το μέγα λάθος. Δεν έπρεπε να τους αφήσουν να φύγουν. Τώρα έξω ανεξέλεγκτοι θα διαιωνίσουν το DNA της μαλακίας (όχι ότι σαν έθνος έχουμε έλλειψη, προς Θεού) και θα τους φάμε για λίγο ακόμα καιρό στην μάπα, να μας πουν και τις υπόλοιπες παπαριές που δεν πρόλαβαν να πουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Η (Β) διαλογή των παικτών ήταν κάτι το εξαιρετικό, ένας και ένας όλοι, πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο. «Με γρικάτε»; Ρώτησε ο καλοκάγαθός κρητικός Γιάννης Φουκά(ρα)κης την ώρα του φευγιού του, ο οποίος πούλησε εαυτόν για 170.000 ευρώ, αλλά εδώ να μου πεις έχει πουληθεί όλη η χώρα χωρίς να μας ρωτήσει και κανείς, αυτός θα κώλωνε;

Τα ριάλιτι τηλεπαιχνίδια αυξάνονται αν παρατηρείτε… τυχαίο; Δε νομίζω! Σου φτιάχνουν το σπίτι, τον κήπο, το εστιατόριο, σου μαθαίνουν να μαγειρεύεις, σου μαγειρεύουν, τους τραπεζώνεις, σε ομορφαίνουν, σου βρίσκουν νύφη, σε παντρεύουν, σου σώζουν το γάμο, σε ξεχρεώνουν, σου κάνουν κολονοσκόπηση (όπου να ‘ναι) κλπ., κλπ., κλπ..Πάμε να δούμε που οφείλεται αυτή η… ανθοφορία τους αυτή την εποχή.

Postgraduate Επαγγελματικός Προσανατολισμός Μάθημα 1ο: Νεκροθάφτης - Κοράκι: Σίγουρη δουλειά, για ΠΑΝΤΑ!

Θυμάστε ένα άχρηστο παντελώς χάσιμο χρόνου μάθημα στο γυμνάσιο-λύκειο (δεν με βοηθά πια η μνήμη μου… τι να πω;) τον Σ.Ε.Π.; Να σας φρεσκάρω λοιπόν τη μνήμη: «Σύμφωνα με το Ν. 1566/85, άρθρο 37, ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (Σ.Ε.Π.) στοχεύει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, στην πληροφόρησή τους για τις επαγγελματικές διεξόδους, στην ενημέρωσή τους για τα μεταβατικά στάδια προς την επαγγελματική αποκατάσταση και την αρμονική ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο μπλα –μπλα-μπλα»…

Αποτέλεσμα της διδασκαλίας αυτού του καινοτόμου μαθήματος από διδάσκοντες- που περίμεναν 300 χρόνια στη λίστα αναμονής* για να διοριστούν καθηγητές-και οι οποίοι μεταλαμπάδευσαν την ξεχασμένη γνώση τους στο φουλ, ήταν να έχουμε τώρα ένα εκατομμύριο δικηγόρους, αρχιτέκτονες, γιατρούς και θεολόγους (για να είμαστε δίκαιοι για τους τελευταίους δεν φταίει ο Σ.Ε.Π., απλά πήραν στις πανελλήνιες τα @δια τους και το μηχανογραφικό τους αντάμειψε… ποιος άνθρωπος στα συγκαλά του θα έβαζε τη Θεολογική στο μηχανογραφικό έστω και τελευταία επιλογή, α-πο-ρώ; ).

Ας μην μακρηγορώ. Πρόσφατα ένα δυσάρεστο, θλιβερό γεγονός με ανάγκασε να διαβώ την πόρτα του 3ου Νεκροταφείου Αθηνών. Πραγματικά η εικόνα που αντίκρισα κάθε άλλο παρά βαρετή ήταν. Αλυσίδα παραγωγής υπηρεσιών κηδειών, με υπηρεσίες logistics τάφο-τάφο (door to door που λέμε).

Φώτογραφία 1

Φανταστείτε αυτό: μια 30 ρια μαυροντυμένοι έξω από την εκκλησία του νεκροταφείου-τα γνωστά σε όλους μας κοράκια- που αναλαμβάνουν την μεταφορά (μας; μπρρρρ!) εν τόπο χλοερό.
Τα κοράκια πρέπει να κονομάνε πάντως γιατί σχεδόν όλοι τους έμοιαζαν να είναι στον 6ο με 8ο μήνα της κύησης, με γυαλί ηλίου τύπου matrix, που δεν το αποχωρίζονται ακόμα και εντός ναού, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κηδεία του Αλ Καπόνε, μαλλί γλυμμένο από αγελάδα και σκαρπίνι-κατσαρίδα εκτυφλωτικά γυαλιστερό (σίγουρα θα υπάρχουν καταγγελίες στην πε ριοχήγια ξαφνικές ρήξεις κερατοειδή…). 



Φωτογραφία 2



Το 3ο νεκροταφείο είναι ένα τέρας από την άποψη της έκτασης που καταλαμβάνει (φωτογραφία 1).   Εξ’ ου και οι νεκροθάφτες- «τα τσακάλια» (ο χαρακτηρισμός δεν είναι τυχαίος) είναι εξοπλισμένοι με παπάκια τα οποία…(είστε έτοιμοι;) έχουν ενσωματωμένη θήκη για φτυάρι (αποκλειστική πατέντα του 3ου νεκροταφείου, βλέπε φωτογραφία 2) ώστε να προλάβουν και να φέρουν γρήγορα εις πέρας το καθημερινό βαρύ φορτίο τους. Σε αυτούς ταιριάζει κυριολεκτικά η φράση «θα μας θάψουν όλους»! Καβαλάνε δυο-δυο τα μηχανάκια (σαν την Ομάδα Δέλτα ένα πράγμα αυτοί είναι οι Γάμμα-τα) και σπεύδουν σαν την αστραπή απ’ άκρη σ’ άκρη, κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου (ευτυχώς που υπάρχει και αυτός ο περιορισμός, άγιο είχαμε…).

Για το τέλος άφησα ανιστόρητους διαλόγους ιερέων του τύπου «πόσους έχουμε σήμερα» και τέτοια, αλλά και φήμες για παραεμπόριο στεφάνων του στυλ τελειώνει η τελετή, τα αρπάζουν οι ανθοστολιστές, αλλάζουν τις κορδέλες «στην αγαπημένη μας μητέρα» κλπ, βάζουν του επόμενου και τα κοτσάρουν απόξω. Με 10 στεφάνια βγάζεις 5 κηδείες. Πες 70 ευρώ το ένα (παραγγελίες πλέον και online παρακαλώ: http://www.pantheonflowers.gr/Product.aspx?ProductID=171 ) μας κάνει 700x5=3500 ευρώ, δηλαδή κέρδος 2800 ευρώ!

Last but not least οι τσιγγάνες με τα τσιγγανόπουλα να σου... ζητάνε λεφτά ακόμα και την ώρα του τελευταίου ασπασμού εξοργίζοντας τους πάντες σε βαθμό που πραγματικά, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να θεωρηθεί απολίτιστος εάν τους πλακώσει στις ξανάστροφες επί τόπου.
Πότε θα νομιμοποιηθεί η αποτέφρωση είπαμε**;

*για τις νεότερες γενιές πριν τον ΑΣΕΠ τα παλιάάά τα χρόόόνια οι εκπαιδευτικοί μόλις τελείωναν το πανεπιστήμιο έμπαιναν στην επετηρίδα και περίμεναν καμιά 10ετία για να διοριστούν πια στις κουκουβάουνες.
**είμαι σίγουρη ότι και εκεί κάποια κομπίνα θα στηθεί με τις τεφροδόχους, τον φούρνο που θα μας ψήνουν, την ευφλεκτότητα του ξύλου και ότι άλλο κουλό μπορεί να φανταστεί κανείς…

Προς κάθε ενδιαφερόμενο/ To whom it may concern

Το να είναι κάποιος γόνος μίας μέσης ελληνικής οικογένειας της μεταπολίτευσης σημαίνει για μια μεγάλη πλειοψηφία ότι τα πρότυπα που μεγάλωσε ήταν η απαραίτητη πανεπιστημιακή μόρφωση, οι εκμάθηση ξένων γλωσσών και η ώθηση με τα λίγα ή πολλά εφόδια των γονέων να προοδεύσουν, να διακριθούν, να διαπρέψουν. Από την άλλη για άλλες οικογένειες η λέξη «μέσα» σημαίνει να χρησιμοποιήσουν αθέμιτους τρόπους, γνωριμίες στους χώρους εξουσίας, ώστε τα παιδιά τους είτε αξίζουν είτε όχι να πάνε μπροστά. Ξεκινούν αυτές τις διαδικασίες μάλιστα από πολύ νωρίς, γαλουχώντας τα παιδιά τους στα ανάλογα πρότυπα διαιωνίζοντας ένα φαύλο κύκλο ανεπαρκών ατόμων τα οποία ζουν, κερδοσκοπούν, ρουφάνε το μεδούλι της φιλοδοξίας, του κινήτρου και της ευγενούς άμιλλας στα άτομα εκείνα που έχουν μάθει από τους γονείς τους να παίζουν δίκαια.

Στην Ελλάδα δυστυχώς είμαστε πολύ απλά λούσα-πούτσα και χορό! Τίποτε άλλo δεν έχουμε να αποδείξουμε ως σύνολο. Μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία, από άτομα που δεν το έβαλαν κάτω, που αρνήθηκαν να υποταγούν στη επιβεβλημένη μετριότητα που τους προόριζαν οι οποιοιδήποτε τυχάρπαστοι εξυπνάκηδες, και πάντα με λίγη τύχη, είναι αυτή που έμεινε για να κρατάει όρθια άτομα με 8 πτυχία, 10 ξένες γλώσσες και 2 Phd που καθημερινά στέλνουν βιογραφικά πιστεύοντας ότι κάποιος θα σκοτιστεί να τα διαβάσει. Βιογραφικά τα οποία είναι ένα «ντριν» δουλειά για να εξαϋλωθούν και την διαθέσιμη θέση να καταλάβει η κόρη, ο ανιψιός, ο μπατζανάκης από την Κάτω Παναγιά του πολιτικού, του παπά του παχύ, του μικρομεγαλο-δημοσιογράφου-δικηγόρου-γιατρού κλπ.

Η υπομονή αυτών των αδικημένων ατόμων πλέον έχει ξεπεράσει τον Ιώβ. Και πώς να μην έχουν περάσει σχεδόν στην εξαναγκαστική απάθεια εφόσον κανείς υπεύθυνος δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τίποτα, ενώ παράλληλα δυνατότητες αντίδρασης είναι ελάχιστες .

Η κατάρρευση των θεσμών και η (ηθελημένη;) απουσία των ανθρώπων του πνεύματος στην Ελλάδα είναι γενικότερη. Από πολύ απλά, καθημερινά πράγματα γίνεται αυτό εμφανές. Καμία επίσημη αρχή δεν απασχολούν οι αφρικανικής καταγωγής πόρνες στου Ψυρρή που κάνουν πιάτσα ακόμα και πίσω από το Δημαρχείο Αθηνών. Κανένα δεν απασχολεί η «κοσμοσυρροή» στη διασταύρωση Σοφοκλέους και Μενάνδρου που μπλοκάρει κυριολεκτικά το δρόμο καθημερινά, όπου οι δοσοληψίες ουσιών, ανθρώπων, ψυχών βγάζει μάτι. Κανέναν δεν απασχολεί το παζάρι που στήνεται- ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα- στον προαύλιο χώρο του «Εθνικού Πανεπιστήμιου» με ποικιλία πραμάτειας (από μαϊμούδες Louis Vouitton μέχρι στρινγκ την ώρα που η δημοτικοί αστυνόμοι το παίζουν γκόμενοι-ες και κόβουν μόνο κλήσεις στην ελεγχόμενη στάθμευση). Κανείς δεν βλέπει το απροκάλυπτο εμπόριο ναρκωτικών στην πολύπαθη πλατεία Ομόνοιας. Κανείς δεν ασχολείται με τα - καμιά φορά όχι τόσο ευγενικά- μιλιούνια αλλοδαπών που στα φανάρια καθαρίζουν με το στανιό τζάμια αυτοκινήτων από το πρωί μέχρι το βράδυ (hot spot η διασταύρωση Ιεράς Οδού και Κωνσταντινουπόλεως).

Η καθημερινότητα του μέσου πολίτη υποβαθμίζεται καθημερινά επειδή κανείς απλά δεν ενδιαφέρεται από εκείνους καυλώνουν να κατέχουν θέσεις εξουσίας. Μια λύση θα ήταν να μετακομίσουν όλοι οι δημότες του κέντρου των Αθηνών με αντίσκηνα στις Πλατείες του Ψυχικού και της Φιλοθέης. Ίσως τότε κάποιοι να λάμβαναν κάποια μέτρα, εκείνοι οι κύριοι που δεν γνωρίζουν τα κόστος του εισιτηρίου των ΜΜΜ, που δεν κλείνουν ραντεβού στο ΙΚΑ και εξυπηρετούνται δύο μήνες μετά δηλαδή αφού θα τα χουν κακαρώσει το πιο πιθανόν.

Αξιοκρατία, ίσες ευκαιρίες, διαφάνεια. Αυτές οι λέξεις μετά το «σεμνά και ταπεινά» ήρθαν να… κατεβάσουν κυριολεκτικά κι άλλο τον πήχη του έθνους στα τάρταρα και να δώσουν για κλάσματα του δευτερολέπτου μια αναλαμπή ελπίδας στους καλοπροαίρετους, ανταγωνιστικούς, ικανούς, αισιόδοξους ανθρώπους που βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Αυτοί οι άνθρωποι τώρα ήρθε η ώρα- αφού ήδη των έχουν πιεί πολλές φορές- να πιούν αυτό το γαμημένο ποτήρι και να τους το φτύσουν στη μούρη.

Μακριά και αγαπημένοι. Κάποιοι (Έλληνες και αυτοί) υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές. Σε λίγο όπως φαίνεται δεν θα κάνει ούτε καν γι’ αυτό. Οι άξιοι της χώρας εάν από την συσσωρευμένη-απεγνωσμένη τάση φυγής δεν καταταγούν στη Λεγεώνα των Ξένων καλύτερα να απογαλακτιστούν τώρα όσο είναι καιρός. Όπου φύγει-φύγει αφήνοντας όλους όσους συντηρούν τη φαυλότητα, τον κωλοπαιδισμό και την πουστιά ως εθνικό τρόπο ζωής μόνο με μία ευχή, με πολύ αγάπη: να πάνε να γαμηθούνε!

«Alis volat propriis»

Ριάλιτι bites: Το σύνδρομο της Γκαμπριέλα!

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι αρκετά αυτάρκεις και γενικότερα θέλουν κόσμο γύρω τους που είναι το ίδιο. Τι εννοώ; Θέλω βρε παιδί μου με τους φίλους μου να αλληλοσυμπληρωνόμαστε, να αποτελούμε ένα μωσαϊκό με διαφορετικά κομμάτια που τελικά όμως διαμορφώνουν ένα (μπερδεμένο μεν ενδιαφέρον δε) σύνολο.

Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη έχουν ορισμένοι άνθρωποι να προσκολλώνται σε άλλους-συνήθως σε ένα άτομο- και τελικά να διαμορφώνεται όλη η ζωή τους με βάση την εξέλιξη του ατόμου που έγιναν τσιμπούρι.

Αυτό λοιπόν ονομάζω το σύνδρομο της Γκαμπριέλα. Θυμάστε αυτή την χαζομούνα;
Ναι, αυτή που ήταν κολαούζο με την Ζήνα the warrior princess. Αυτή λοιπόν να σας υπενθυμίσω πήγαινε όπου έτρεχε η ντραβραντο-Ζήνα , η οποία παρεμπιπτόντως την είχε για τα μπάζα στην αρχή, την έβριζε, την μείωνε και άλλα τέτοια γλυκουλίνια της έκανε, μέχρι που αφού την είχε απαυτώσει μεταφορικά μετά είπε να της το κάνει και κυριολεκτικά!

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν παντού και στις σχέσεις και στον εργασιακό τομέα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τις απολαβές ψυχολογικά έχουν εκείνες οι γκόμενες που κοιτάνε τον γκόμενο τους όταν μιλάει για την ομαδάρα του με δέος λες και ακούνε τον Σόπενχάουερ, οι οποίοι τις χριστοπαναγίζουν όταν τους διακόπτουν, και μετά οι ίδιες κλαίγονται σε όλο τον κόσμο κλπ, κλπ. Παρόλα αυτά παραμένουν προσκολλημένες στο δυνάστη-S&M- σύντροφο τους, τον υπηρετούν, του κάνουν χατιράκια και τέτοια άλλα όμορφα. Πόσοι από εμάς δεν έχουν γίνει μάρτυρες τέτοιον σκηνικών ή και αντίστοιχων στον εργασιακό τομέα; Για παράδειγμα το τσιμπούρι να ακολουθεί κατά πόδας τον προϊστάμενο, να γελάει με κρυόκωλα αστεία του, να του φέρνει καφέδες, να τον δικαιολογεί όταν τον μπικελικώνει αδίκως κλπ(απορώ πως δεν έχω ξεράσει ακόμα στο πληκτρολόγιο…).

Εν ολίγης το σύνδρομο της Γκαμπριέλας ισχύει για άντρες και γυναίκες. Πρόκειται για άτομα που για κάποιο παρανοϊκό λόγο υποτάσσονται και ξεφτιλίζονται δημόσια οικιοθελώς (!) σε άτομα τα οποία τα οποία τους κακομεταχειρίζονται (αφεντικά και σχέσεις). Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αμφίδρομα ψυχοπαθείς και η Γκαμπριέλες και οι Ζήνες γιατί προφανώς δεν έχουν ανακαλύψει τις ευεργετικές ιδιότητες του αυνανισμού και κάθονται και γαμούν άμαχους ή γαμιούνται μεταξύ τους τέλος πάντων. Το θέμα είναι γιατί πρέπει να κάνουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο να ξεράσει πρωτίστως από την εμετική υποτέλεια και δευτερευόντως από την ανωμαλία να εισπράττει ο οποιοσδήποτε ηδονή ή εξουσία με το να προσβάλει και να μειώνει άτομα που είδωλο τους είναι η Χέλμη στα κόκκινα φανάρια (βλέπε βίντεο);

Ριάλιτι-bites...Free Ap(e)ostolos!

Μετά τον Γουίλι η ίδια φράση χρησιμοποιείται και για ένα άλλο θηλαστικό, τον πολλά βαρύ Απόστολο-Δήμαρχο Στυλίδας-Γκλέτσο. Παραλίγο να ορφανέψει η δημαρχία Style-δος, σαν να μην ήταν αρκετή η ορφάνια της δραματικής τέχνης με το έμπα του χρόνου-τη στιγμή δηλαδή που ο Απόστολος ανέλαβε καθήκοντα ως δήμαρχος και εγκατέλειψε το (δύσμοιρο) σανίδι. 11 ημέρες ήταν αρκετές για να κάνει τη διαφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση ο νέος δήμαρχος Στυλίδας…(παύση)… αυτό το ξανθό παλικάρι…(παύση)… με το θεληματικό πηγούνι. Συνελήφθη την Τρίτη το μεσημέρι, για αυθαίρετη αφαίρεση πλευρικών στηθαίων ασφαλείας από οδικό άξονα και όχι για αφαίρεση στηθόδεσμων, ποιος θα το φανταζόταν;

Αναλυτικότερα όλη αυτή η μανούρα έγινε καθώς ο red Απόστολος προχώρησε στην αφαίρεση μπαρών στην Εθνική Οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης κοντά στα διόδια της Πελασγίας ώστε οι οδηγοί που κατοικούν στην περιοχή να περνούν ελεύθερα από τα διόδια που μεσολαβούσαν για να περάσουν από το ένα τμήμα του δήμου στο άλλο. Τελικά μετά τα επεισόδια, το υπουργείο Μεταφορών συμφώνησε με την παραχωρησιούχο εταιρεία και αποφασίστηκε να διανεµηθούν εκ νέου περίπου 1.000 κάρτες ελεύθερης διέλευσης από τα διόδια της Πελασγίας σε κατοίκους του Δήµου Στυλίδας, μέχρις ότου εξασφαλιστεί εναλλακτική διαδρομή. Τελικά παρόλη την ουρακοτάγκο-αντίδραση του, παρ’ όλες τις δραματικές δηλώσεις τύπου Κολοκοτρώνη το ’21 στα ΜΜΕ και τέλος πάντων όλο το δράμα, τον στόχο του τον πέτυχε!

Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι η περίσσια brutalité της γκρεκο-βουκολικής version του Ρομπερτ Ρεντφορντ (μην βλασφημείτε, σε ξανθό αυτό έχουμε ως εγχώριο προϊόν…) χαράζει σήμερα, έστω και τσάτρα-πάτρα, μια διαχωριστική-κόκκινη- γραμμή ανάμεσα στους @ρχίδια δήμαρχους και δήμαρχους με @ρχίδια! Το ξανθό αγόρι στέκει προς το παρόν μόνο του στην δεύτερη κατηγορία… και ντρέπομαι που το λέω, αλλά κρυφά, μέσα μου θέλω να μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα στην in style Στυλίδα!

Πώς να κόψετε το γαμο-τσίγαρο!

1 Σεπτεμβρίου 2010. Η Ελλάδα ξαναέσβηνε το τσιγάρο και άρες μάρες κουκουνάρες. Είπα και εγώ η ρουφιάνα αφού καπνίζω από περίοδο Αρσακείου (λέμε τώρα) και καβατζάρισα τα 30 να το κόψω το ρημάδι. Το σκεφτόμουν όλο το καλοκαίρι. Αμοργός – Φολέγανδρος είχα πείσει τον εαυτό μου να είναι τα τελευταία νησιά που θα με δουν να φουμάρω σαν εγγόνι του Βασίλη Τσιτσάνη. Φέτος είπα θα είναι το τελευταίο καλοκαίρι με ποτά, κοκτέιλ και τσιγάρα άπειρα, μετά το φαγητό, μαζί με την πρώτη γουλιά καφέ το πρωί, μετά το… (ε, ποτέ όμως! Aπορώ ποιος το κάνει και δεν τον λένε Mr Big;).

Ατελείωτα φιλτράκια, χαρτάκια, καπνοί ή εναλλακτικά (στα μπαρ κυρίως, γιατί πώς να στρίψεις μέσα στην κόλαση του Δάντη;) τα λατρεμένα Marlborough lights (sacred τσιγάρο, ορόσημο των λυκειακών μου χρόνων)… Αχ! Πολλές φορές προσπάθησα να το κόψω, κυρίως μετά από διάφορες ιώσεις καθώς υποχρεώθηκα για 2-3 μέρες να μην καπνίσω αλλά… παλαιά!