Πώς να κόψετε το γαμο-τσίγαρο!

1 Σεπτεμβρίου 2010. Η Ελλάδα ξαναέσβηνε το τσιγάρο και άρες μάρες κουκουνάρες. Είπα και εγώ η ρουφιάνα αφού καπνίζω από περίοδο Αρσακείου (λέμε τώρα) και καβατζάρισα τα 30 να το κόψω το ρημάδι. Το σκεφτόμουν όλο το καλοκαίρι. Αμοργός – Φολέγανδρος είχα πείσει τον εαυτό μου να είναι τα τελευταία νησιά που θα με δουν να φουμάρω σαν εγγόνι του Βασίλη Τσιτσάνη. Φέτος είπα θα είναι το τελευταίο καλοκαίρι με ποτά, κοκτέιλ και τσιγάρα άπειρα, μετά το φαγητό, μαζί με την πρώτη γουλιά καφέ το πρωί, μετά το… (ε, ποτέ όμως! Aπορώ ποιος το κάνει και δεν τον λένε Mr Big;).

Ατελείωτα φιλτράκια, χαρτάκια, καπνοί ή εναλλακτικά (στα μπαρ κυρίως, γιατί πώς να στρίψεις μέσα στην κόλαση του Δάντη;) τα λατρεμένα Marlborough lights (sacred τσιγάρο, ορόσημο των λυκειακών μου χρόνων)… Αχ! Πολλές φορές προσπάθησα να το κόψω, κυρίως μετά από διάφορες ιώσεις καθώς υποχρεώθηκα για 2-3 μέρες να μην καπνίσω αλλά… παλαιά!

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010. Τεράστια βεράντα, amaretto sour, 3 κιλά κάσσιους, τουρνουά κουμ-καν, εγώ και δύο φίλες. Στις 00:01 συνειδητοποιώ ότι ακόμα είχα αναμμένο τσιγάρο στο χέρι. Φρικάρω! Κοιτάζω την κολλητή μου έντρομη, η οποία παρεμπιπτόντως μόλις έστριβε ένα καινούργιο:

«Α:Ρε μαλάκα πέρασε η ώρα και ακόμα καπνίζουμε;»

«Β: Ε, δεν θα γίνουμε και κολοκύθες! Είπαμε 1η του μήνα, αλλά… έλεος…»

Του έδωσα να καταλάβει μέχρι να τελειώσει η παρτίδα και να καπελωθούμε όλες. Δεν θυμάμαι ποια κέρδισε. Η αλήθεια είναι ότι όλες όσες ήμασταν παρούσες είχαμε πάρει όρκο να το κόψουμε, μαχαίρι.

Day one: Έχω μαζέψει όλα τα είδη καπνιστού (!), χαρτάκια, φιλτράκια, καπνούς, ταμπακιέρες, μισά πακέτα κλπ, και τα έκανα δωρεά στις χασικλούδες φίλες μου.

Day – two, three…νεύρα, νεύρα, νεύρα, νεύρα!!! ΌΛΟΙ φίλοι και γνωστοί μου προσφέρουν τσιγάρα για να σταματήσει η υπερένταση-γκρίνια-νευρικότητα-over the top συμπεριφορά μου.

Αντιστέκομαι… για δύο ολόκληρους μήνες! Στους δύο μήνες τρώω flash, ΘΕΛΩ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩΩΩ! Ο αγώνας συνεχίζεται όμως…

Χαρτί πρωτοχρονιάς, τραπέζι με δέκα άτομα, μόνο εγώ δεν καπνίζω και ένα ανήλικο (!). Μετά από αυτήν τη δοκιμασία διάρκειας 5 ωρών νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο για την smokeless land.

Υπάρχουν πολλές στιγμές που σκέφτομαι το τσιγάρο. Συχνά βλέπω στον ύπνο μου ότι καπνίζω, μου λείπει η αίσθηση του στο χέρι μου, η γλυκιά ιεροτελεστία του πρωινού ξυπνήματος με τον αχνιστό καφέ στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Δεν μου λείπει όμως καθόλου η θανατηφόρα πρωινή ανάσα, το ανέβασμα σκαλιών ή έντονο περπάτημα ασθμαίνοντας, τα φυματικά φλέματα, η μποχερή μυρωδιά του στα ρούχα μου, το κιτρίνισμα των δακτύλων, η έλλειψη χώρου στην τσάντα μου στις βραδινές εξόδους (θήκη καπνού, αναπτήρας, φίλτρα, διαόλια κλπ), οι ρυτίδες στο πρόσωπο μου (ένα μικρό στρώσιμο το βίωσα μπορών να πω στην μετατσιγάρϊα εποχή).

Αν με ρωτήσεις τώρα πως το έκανα θα σου πω δεν ξέρω. Ήταν απλά ένα «κλικ» μέσα μου το περασμένο καλοκαίρι που μου είπε «κάντο». Βοήθησε και το γεγονός ότι το αποφασίσαμε με ένα κοντινό μου πρόσωπο-άσχετα εάν αυτή ακόμα καπνίζει σαν τσιμινιέρα.

Bottom line, το τσιγάρο είναι καθαρά προσωπικό θέμα: Γουστάρεις; Καπνίζεις! Το θέμα είναι πότε θα ξενερώσεις με την πάρτη του και θα το παρατήσεις. Εγώ προσωπικά ξενέρωσα με την δική μου πάρτη!